Ölüm. Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Ölüm

Kesif kokusuyla eser fırtına yemyeşil yaprakların arasından
Parmakların dolaşır kızıllığına güneşin bilmediğin diyarlara doğru
Hüzün tarlalarında –vuslat ekinleri gözlerini kamaştırır sarı başaklar gibi
Gözlerine dolar sağanaklar misali soğuk ve nemli toprakların korkusu
Gölgesi dahi tarifsiz büyür ruhuna yolundan geçtiğin sahipsiz mezarların
Solucanlar doluşur hayallerine yiten zamanların ardından
Ve gözlerin kalbine bir mezar taşına işler gibi işler ölümü
Sen hiç olmasan da kıyısında sallanır ruhun bedeninden kopup
Soluk soluğa kalır sadrında yeşermiş tatlı hülyalar
Her biri affa el açıp sıra sıra yakarış ırmağının ürpertisine soyunup
Saç telinden köprüler kurulur önünde rehber gözsüz karanlıklar
Nefes davudi sesiyle titretir ruhunu ve dil hak yoluna koyulup
Zikre susamış insan ölüm yollarlında gözlerinde çıkmaz sokaklar.
Beşikte sallanır ruhu insanın doğduğu gün gibi, sonsuz
Takat bacaklarının arasından dökülür de gözlerinde perdeler
Bedeni kururda ruhu da kalır susuz
Ölüm mezara vuslat-