Ölüm Şiiri - Muzaffer Dinçsoy

Bir halk ağlıyor,
Bombalar patlıyor,
Parçalanan bedenler,
Toprağa karışıyor.

Füzeler, savaş uçakları,
Bir halk ölüyor, acınası.

Yardım bekliyor dünyadan,
Dünya ülkelerinden, Amerika'dan,
Zalimin zulmü güçsüz olana,
Tanklar yürüyor öldürmeye,
Bebekler uyumak ister beşikte.

Daha yeni ekilen tarlalardan,
Yeşil buğday filizlerinin üstünde,
Üzerinden geçiyor ölüme,
Demir çelikli ölüm makinesi,
Üzerinden geçiyor derin toprağın.

Bisiklet üzerinde bir çocuk
Kız çocuğu saçları rüzgarda,
Dalgalanarak sürüyor bisikletini,
Bisiklet üzerinde kız çocuğu,
Pedalları çeviriyor hızlıca,
Ölümden kaçmak için, savaşta
Hürriyete özgürlüğe yaşama;

Bir füze uçuyor havada
Kader mi, ölüm mü alevler içinde,
Kan kokusu, et kokusu, ölüm,
Bisiklet bir tarafa uçuyor,
Genç bir kız çocuğu,
Parça parça asfalt yolda.

Gözyaşları içinde analar çocuklar,
Dünya kulaklarını kapatmışlar,
Dünyanın gözleri kör acımasız,
Kalbi yok başka insanların,
Dünya seyrediyor mecliste,
Rusyanın ölüm bahçesinde,
Tek başına kalmış Ukrayna,

Anaların kucağında ölen çocuklar,
Kasabın elinde bıçak, kanlı