Ölüm Şiiri - Habil Karabayır

yeraltından uğultuyla gelen, istenmeyen yabancı..
hak ediyor da..
bağırıyor şehrin üstünde avaz avaz..
çökmüş küçücük bedenine, küçücük bir canın,
ancak bu kadar arsızı olur; hayata kastın..
sonra ölüm melekleri yağıyor sicim sicim,
mahallemin evlerine..
karıncalar yuvalarından oluyor,
binbir zahmetle yaptığı...
evciklerini yitiriyor serçeler..
bilinmeze gebe bir sabaha hazırlanıyor güneş..
ve ağır ağır bir serzeniş yükseliyor göğe doğru..

ölüm;

yarına varmanın, uyuyup uyanmaktan ibaret saymanın
yanılgısını çarpıyor ansızın,
yüzümüze..