Ölüm Şiiri - Şemsi Dak

Yaşım oldu yirmi dört
Ne hakikat ne flört...
Ha bugün ha yarın
Bilinmedi kararın.
Hayallerim ertelenmekten
Fikirlerim tükenmekten
Yüz çevirdiler sona doğru.
Batının ardı doğu.
Bitişin başlangıcına kondular.
Azımsanmaz azıklar sundular
Geçmişlerine rahmet okudular.
Ben kimim,ben neyim?
Bir insan mıyım?
İnanabilir miyim?
On sekizlerde tanıştım
Mazilerine yapıştığım
Kendim dışındakilerle.
Bildiklerini unut dediler.
İşte umut dediler.
Kendi esprilerimle
Gülmeyi unutmalıydım.
Bir tekin dedikleriyle
Sabahlara kadar ağlamalıydım.
Gözümden yaş akmasa da
Bilmeliydim.

Unutmayıp ağlamalıydım.
Sonra sevmeliydim.
Hem nimettir hem gayrettir.
Sevmeyi öğrenmeliydim.
Aşık sevdiğinin sözündedir.
Öyleyse kendimi öldürmeliydim,

Bugün bir garabet göründü.
Düşüncelerim boşluğa gömüldü.
İdeallerim sahipsiz
Benden daha önemsiz.
Geleceğim koparılmış
Bugünüme katılmış.
Ben öldüm.
Sahi öldüm mü?

Erken kalkamıyorum.
Kendime çalışamıyorum.
Üretemiyorum.
Ben hastayım.
Kendi kanıma susamışım.
Kendime belalıyım.
Ölüme sevdalıyım.
Sizlere gül vereyim.
Kendimi öldüreyim.
Ölmedimse öldüreyim.

Gel sevişelim ölüm.
Senin arkan benim önüm.
Doğrult silahını
Bıçağını,tabancanı
Kanım tenimi gıdıklasın.
Göğüs kafesimi tıklasın.
Son kez gülmeliyim.
Gülmekten erimeliyim.
Sahiden ölüyorum.
Değil mi ölüm?
30.7.2002
Ümraniye