Ölüm Şiiri - Harun Doğruyol

Ölüm bir balçık gibi sarınca beni
Göğsümü zorlar tabut çivileri
Parçalar zehir soluyan ciğerlerimi
Çırpınıp duran son bir nefes
Domurlanırken iri terler çıkık damarlarımda
Pis bir küf tadı çiğnerim ağzımda
Soğurken bedenim yavaş yavaş
Beynimde son anların ahmak ılıklığı
Can yürür gırtlağıma dalga
İplik iplik dağılır, yırtılır içim
Ilık, yapışkan, başıboş bir kandır
Pörsümüş mor damarlarımda dolaşan
Bir şey dokunur tam o anda içime ince
Yüreğimin zarı titrer
Dönülmez pişmanlıklar batar yüreğime
Aldanışlar kopuşlar buğulanır gözümde
Renk, koku, ses harman olup
Yerini garip bir duyuşa bırakır
Alemler açılır gözüme perde perde
Ayaklarım mavi hayallere batar
Bir de çarşaf atarlar üzerine
Ne burkuntular oturdu hançereme
Ne korkular yırttı yüreğimi
Beynimi çatlattım ağır akşamlarda
Bitti her şey zaferler, aşklar, umutlar
Ey doruklarına sobelediğim tepeler
Saçlarımı emanet ettiğim rüzgar
Ayaklarımı okşayan akşam dalgaları
Bitti her şey bitti hoşçakalın
Bir sabah uyandığımda
Bir demet mezar çiçeği bulurum başucunda