Ölüm Şiiri - İdiris Anarat

Gelmişiz yaşamak için bu Dünyaya
Gönül vermişiz tutulmuşuz sevdaya
Kaptırmışız kendimizi derin bir hülyaya
Sanki anlaşmamız var gibi senle ölüm.

Bir gün bakıyorsunki doğmuş bebek
Hiçbir günahı yok tomurcuktaki bir çicek
Demeden daha ne günler gececek
Onuda yanına alıyorsun garibsin ölüm.

Nicelerin gördüm çok gençti diyen
Bu dünya nimetlerine kanıp sevinen
Hani nerde anan,baban,deden,ninen
Her kapıyı zamansız çalan ölüm.

Biliyormusun nereye kadar ömrün
Hep yarını hesap ederek geçti günün
Dünya için çalıştın nasılki ahiretteki yerin
Düşünebilmene bile fırsat vermeyen ölüm.

Kimleri söylesem bilmemki nasıl anlatayım
Her yaşta öleni gördüm zamanı yok hayatın
Varmı senide anarlar diye miras bıraktığın
Kazandıklarını bile yemeden gelen ölüm.

Genç yaşta yakalarsa vakitsizdi
Orta yaşlarda tam yaşayacak günü idi
Yaşlı ise bakacak kimsesi yok, çekmedi
Anlayamadım bende nasıl bir şeysin ölüm.

Bir zamanlar aklına bile getirmiyorsun
Aklına geldikçe pazarlık ediyorsun
Torunlarında mürvetini görüyüm diyorsun
Hazırlığın yoksa ne acısın ölüm.

Zenginler gördüm servetinden bir şey götürmeyen
Fakirler gördüm üstünü örtecek kefen parası yok diyen
Sanki sanada uğramayacak gibi gününü gün edip sevinen
Bir gün kapını çalınca isyan ettiren ölüm.

Her şeye bulunur istenirse bir çare
Biliyormusun düşündünmü gideceğin yer nere
Bu dünyada zannettinki her işi halletti kirli para
Yazıklar olsun,insanoğlunun kacamadığı ölüm.

Ne söylenip durursun idris sende
Misafir olan ruhun durdukca bu bedende
Hatalarım çok günahkarım Allahım afettim de
Kabir azabı çektirmesin bana ölüm.