Ölüm.. Şiiri - Erberk Pullu

Para, mevki, şöhret, karanlık işler....
Bu divanda birdir, bütün kişiler..
Adalet, ilk kez tarafsız işler..
Torpilli insanı, kayırmaz ölüm....

Kimi bilinmeyen sırla ve gizle..
Durak aynı ama, farklı bir izle..
Herkes iki metre, beyaz bir bezle..
Zengini, fakiri ayırmaz ölüm...

Geçersin eşinden, dostundan, yardan..
Hayatın verdiğin, paradan vardan...
Son kez gözün açıp, bakarsın ardan..
Kapamaya zaman tanımaz ölüm....

Zayıf güçlü, pasif, ve yahut yaman..
Kar etmez, dışardan olsada derman..
Hangi yıl, nerede ve ya ne zaman..
Geleceğini hiç duyurmaz ölüm..

Kimi doksan, yüzde yatakta bekler..
Üzerine yıllar seneler ekler..
Nefes gider gelir, yüreği tekler..
El açıp çağırır, buyurmaz ölüm...

Ölüm işte, adı üstünde ölüm..
Bu yalancı dünyadaki son bölüm.
Biter acı, elem, sefalet, zulüm..
Topraksız gözünü doyurmaz ölüm...