Ölüm Şiiri - Atilla Yargıcı

Kan çanağına dönmüştü gözleri
Yatalak annesine bakmaktan
Uyku haram olmuştu geceleri
Kabuslarla uyanmaktan

Hayata küsmüş gibiydi,
Yalnızdı, kimsesizdi
Çocuklar vefasız,
Dostlar vefasızdı

Korkusundan köpeğiyle yaşayan
Bir yaşlı komşusundan
Başka ahbabı yoktu,
Karnı yarı aç yarı toktu

Sevgi beklediği kalpler
Onun için atmaz olmuştu
Hepsi de mirasa konmuştu
Taş kesilmişti yürekler

Hiç düşünmedi ölümü
Gitmedi cenazeye
Bir yakını ölse bile
Elem katar lezzetine diye

Çok severdi babasını
Taparcasına severdi
Onu her gördüğünde
Sarılırdı, öperdi.

Bir gün, bahçedeki erguvanların
Güllerin açtığı bir gün
Telefondaki ses, “baban öldü” deyince
“Benim babam ölmez” diye bağırdı

Babasının evi, bir tuhaftı bugün
Yoktu ağlayan, yoktu sızlayan
Kaldırınca örtüyü yüzünden
Bayıldı ölümün soğuk nefesinden

Ben onu gördüğümde
Üzerine Ağrı dağı yıkılmış gibiydi
Ağrı dağı yıkılmış da
Onun altından kalkmak ister gibiydi

Bir fırt çekmeden köpüklü kahvemden
Sordu, hıçkırıklar düğümlenirken boğazında:
“Öldükten sonra dirilmek var mı? ”
“Görebilecek miyim babamı? ”

Sızlattı ciğerimi, yaktı beni
Yüreğinin yangınından
Sıçrayan alevli kıvılcım
Kül etti beni.

Boğulmak üzereydi
Ümitsizlik denizinde
“Ben ne yapayım babamı
bir daha görmek için” dediğinde.

Yoktu niyaz, yoktu namaz
Olmazsa eğer iman
Olmazsa dua, yük ağır
Kalkamaz altından insan

Habersizdi son nebiden
Habersizdi Kur’andan
Habersizdi ölümü
Yokluktan kurtaranlardan

Işık oldu iman,.fener oldu namaz
Güneş oldu Kur’an,ay oldu nebi
Katranlaşan gönlünün
Ümitsizlik zindanında

Atilla YARGICI
7 Şubat 2008
Şanlıurfa