Ölüm Şiiri - Nazan Sümer Bayrak

Havada uçuşan ilk nefesler toz olmuş
Gözlerine kaçıyor ölümden
Bir hıçkırıkta boğuluyor yaşama sevinci
Parmaklarının ucuyla basıyorsun artık yeni yaşına
Ya yolcusun sen ya da bir yolsuz
Kaç bucak kaç köşe
Ve sen de kaç uçsuz bucaksız toprak
Belki de okyanus olmalıydı yaşam yeri
Bir balık gibi anne karnında yaşarken
Neye benzer insan dünyanın karnında
Yeni bir söz Yeni bir sözcük mü arıyor kalem
Kalemsiz nasıl korunur ölümün işgalinden
Bir sel mi yoksa yangın ya da ölümcül bir hastalık
Bir bıçak yarası mı yahut bir kurşun mu sebep olur
Merak edilecek başka birşey bulamayan çaresizliğim
Bir son değil derler ölüme
Derler ki yeni bir başlangıç
Gökte uçan kaç kuşun adını bilirim ki
Martılar mı serçeler mi yoksa kırlangıç
Baharda mı gelir ilk kıyamet
Kışın mı yağar kar gibi kefen
Bir saniyede dünyada insan değil mi
Tohum gibi toprağa giren
Yenidoğan bebekler değil midir yeşeren
Mavidir belki de ölümün rengi
Soğuk ya da yakacak kadar sıcak
Cansız bir beden görmek gibi değildir heyhat
Nasıl bilebilirim ki ölümü daha ölmeden
Hangisi daha korkunçtur
Bir anneden önce ölmek mi
Yoksa sonra mı çocukluğun ölür
Yaşlanmak gitgide cocuklaşmak
Ellerinden tutmadan yürüyemez sin ikisinde de
Yüzündeki çizgiler ağrıyan kemiklerin
Geriye baktığında anlatamazsin ömrünü
Ki yoktur o kadar zamanın
Kavuşacakların vardır sonrasında belki
Suda nasıl yaşanırsa belki öyle yaşarsın toprakta
Ezelde ruhun yaratılmıştı inanır mısın
Doğunca dogmadin ki
Ölünce olesin
Rüzgara sormalı belki hayatı
Varlığı savrulan yapraklardan belli
Zaman da böyle savurur geçip giderken ömrünü insanın
İlk kelime neydi dilinin döndüğü
Ve son sözün ne olur
Onu düşün
Belki içine düşeceksin hakikatin
bir düşün içinden çıkarak
Söyle bana benden ölümlü var mı dünyada ey ayna
Mantık arama artık karanlık bir dünyada
Ay da yetmez yıldızlar da
Güneş gelse de gitmez geceler
Gözler kapanmıştır artık
El de yok avuç da yok
Yok olmak değil belki de ölüm
Var olmak için ebedi bir alemde
Kutlu elçilere kavuşmak için
Avuçlamak adımları yaşamak
Cenneti umarak sevmek
Sadakat ister sadaka değil
Gulumsetmek bir yüzü
Okşamak bir yetimin saçları
Kayaların kalbini yumuşatmak
Yarım kalıyor cümleler
Ölümü düşününce
Bir şiir değil korkularını örüyorsun kalemle
Dokundugun harfler kaçıyor ellerinden
Tutamiyorsun utaniyorsun bu yüzden
Artık yoruldun ey şair
Susuyorsun aslında
Suskunluk dolu her sözün
Çığlık atsan da duyulmaz
Tükendi gururun
Kırıldı gönül
Soldu bir gül gibi gençlik
Saklambaç oynuyor çocukluk
Sözcük ararken içindeki susmayan sesler
Uykularını bölüyor
Kafanı toplayamiyorsun
Darmadağın
Çıkarıyorsun artık lugatinden ümitsizliği
Umudun oluyor ölümden sonra ölüm yok düşüncesi
Cennetin ırmakları süslüyor hayalini
Ölüm belki de hiç gelmeyecek
Çünkü her an yanında
Asırlardır değişmeyen adeti bu dünyanın
Bir devrim olacak belki de kıyamet
Dualarını duyan Allah bilir