Ölüm Şiiri - Zeynep Salman

Anne......
Bir gün ölecektin biliyorum
Tüm canlılar gibi
Bir kuş havalandı sanki içimde
Son kez sana bakarken
Kanayan neydi yüreğimde
Senin hayatın mıydı
Benimkimiydi....

Hangimizin hayal kırıklıkları?
Hangimizin mutsuzlukları?
Hangimizin arayıpta bulamadıklarıydı?

Son bakışını gördüğümde
Son nefesinin sıcaklığı
Dokunduğunda tenime
Düşündüm anne......
Artık sen benim bebeğimdin
Artık sen benim ciğerimdin.

Uçuverdi herşey
Yükseldi sanki son nefesin
Ama bu son değildi
Bu bir ilkti anne

Seni yıkarken anne
O cansız bedenine dokundum
Ve yorgunluğu yaşamın
İnsafsızlığı insanların
Parmak uçlarıma değdi.

Öperken alnını..
Vedalaşmak için
Yürek yorgunluğu
Yarım kalmış sevinçler
Hüzünden bozma mutluluklar
Dudaklarıma değdi

......Ve hayat bana değdi anne
Ölümden beter
Ne vurgunlar yedim
Kurşundan beter

Seni toprağın koynuna yatırdıklarında
..Ve toprakla örtülürken üstün
Ben tüm değerlerimi
Güveni sevgiyi saygıyı
Sadakati özveriyi
Hep inandığım
Hep savunduğum
Herşeyi
Seninle birlikte
Gömdüm anne

Bu ölüm senin miydi?
Yoksa benim mi
Bilemedim anne......