Kimi ölüm deyince, beti benzi sararır
Kimbilir günahtan mı, dünyaları kararır!
Ölümü mutlak bilmek, tevekkülle anıştır;
Ölüm derin uykudan, gerçeğe uyanıştır!
Ölüm Allah dostuna, sevgiliye kavuşma;
Ölüm dinya ehline, nimetlerden savuşma!
Dünyası cennet olan, ölüme karşı soğuk;
Bize Rab'bin rızası, nimet peşinde yoğuk!
Azgın kazanç yolunda, ömrünce koş ve boğuş;
Ölüm baki hayata, yeniden gerçek doğuş!
Ölüme hazır olmak, cesur bir er'cesine;
Tıpkı gül bahçesine, rahat girercesine!
Ölümden kaçış mı var: olsun heybende azık;
Olmazsa salih amel, eyvah ki, sana yazık!
Kayıt Tarihi : 24.9.2007 11:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bu şiir 24.09.2007 günü yazılmıştır.
TÜM YORUMLAR (1)