Ölüm Şiiri - Polaris 1968

O, geldiğinde,
Hissetmeyeceksin,
Yazın yazlığını, kışın kışlığını,
Baharları.
Parlamayacak ay,
Güneş doğmayacak her gün,
Filizlenmeyecek tohum,
Kokmayacak toprak,
Açmayacak çiçek,
Cıvıldamayacak kuşlar,
Dereler şırıl şırıl akmayacak.
Hava kararınca,
Fırtına kopunca,
Kaynayınca deniz,
Batacak diye korkmayacaksın gemi.
Rüzgar ninni söylemeyecek.
Sallanarak yatamayacaksın.
Göremeyeceksin silyon fenerini karanlıkta.
Kumsalda koşmayacak çocuk.
İçmeyecek ev arkadaşım Yakup,
Sarhoş olmayacak,
Yine “bu gün çok çok mutluyum” demeyecek.
Ve de ben
Ömrümü verdiğim türkü barlarda,
Dinleyemeyeceğim Nihatı,
Hüzünlenemeyeceğim Taki ile Bekir ile,
Akmayacak gözümden yaş,
Göremeyeceğim bir çift sevdalı göz,
Eve doğru sarhoş yürürken
Karlı yollarda ayağım kayıp ta düşmeyeceğim.
Annem erken kalkmayacak,
Çörek pişirmeyecek bizim kötü sobada,
Sabah sabah tarlaya çalışmaya gidenleri görüp de,
Tembellikle suçlayarak sızlanmayacak bize.
Ortaokullu yıllarımda,
Bir çocuk duygusallığında,
Teşekkür belgesiyle eve koştuğumda,
Başarımı sıradan görmeyecek babam.
Doya doya öpemeyeceğim
Bütün çocukları ve de yeğenleri.
Kavuşmadan sevgili nasıl beklenirmiş,
40 sene hayalle nasıl yaşanırmış,
Gösteremeyeceğim kimseye.
Ya anlatamadıklarım…