Ölüm Şiiri - Şair Devrimci

Ölümü hiç bukadar istemedim
YAŞANtımdan zevk almadım
Hep yanlıştım HEP haksız olDum
Dilerdim mavili dünyayı
Dilerdim yaşantımın taze çağları
Bende sıkılan umutlara Kırılan Umut kalemlerine Gülemeyi
Bende isterdim Yaşamdan zevk almayı
Unutmak isterdim Geçmişimi Yarınımı
Hayata parmak kaldırmak isterdim
Hey bende varım demek
Bende insanım
Benimde canım var demek
Olmadı be gözüm
İnsanlar o kadar şerefsizki
İnsanlar o kadar kalleşki
ßunları onlara diyemedim
Sıkıntılar bağrımda delikler açtı
İSYANLARım beni dağlara attı
Umutlarım yoktu zaten var olmadı
İÇimde gitmez nefretler bıraktı
Sevdiklerimi tek tek sildim
Çünkü üzüntülü görülen aynaya bakınca mUTLuluk pozlarındaydılar
Bense hakimkar kimsesiz zararsızdım
Ama şimdi Umutlara değil Dünyaya isyanım
Şerefini ekmeğe satan
Garibim diyip Dünyayı alan
İnsanlara acır oldum
ZArarsız görülen Sularda boğuluyorum
Şerefini Namusunu TAKAsta kaybeden inSAnlara acıyorum
Seni sevmiyorum dünya
İnsanlarınıda artık
Kendimden vazgeçmişim
Durduramazsın artık
Sen silahların Namlularında oLSANDA
Ben mavzerlerin Patlayan kURŞunlarındayım
Artık sen ve işçin Emekçin Olan insanlarda durduramaz BENİ
HAYATINA ELVEDA
ÖLÜMÜNE EYVALLAH
ŞEREFİNE NAMERDİNE GÜLE GÜLE
NAMUSLUSUNA EYVALLAH
HAKKIN HELAL ET
ŞEREFSİZ DÜNYA
ELVEDA BOZ DAĞLARIN KARLARI
ELVEDA UMUTSUZLARLA DOLU GENÇLİĞİM
ELVADA KURŞUN SIKTIĞIM AMA ÖLDÜREMEDİĞİM KADERİM...

Şair: Özgür ßattal