Ölüm Şiiri - Sevim Atan

Gökyüzü tertemiz bugün
Ne bir bulut, ne de başka bir şey
Gözükmüyor penceremden.
Güneş pırıl pırıl bu ilkbahar günü,
Her zamankinden fazla parlıyor.
Benimse içimde yağmurlu bir gün
Ve fırtınalar kopuyor sanki
Düşünmek istemiyorum yarını
Ne olacağını biliyorum ve korkuyorum…
Sanki bugünden yarını yaşıyorum.
Acı çekiyorum, alıştırıyorum beynimi…
Üzülmek; elbette ki üzülmek sadece!
Erken çıkacağım yolculuğa ve ardımda kalacaklara
Aileme, sevdiklerime, en çok da anneme!
Dayanır mı o yürek yolculuğun bu denli erkenine?
Belki kavuşacağım gideceğim yerde,
Çok sevdiğim dedeme ve diğerlerine.
Korkum belki de bilmemekten nasıl olacağını,
Ve beni almaya gelenin ne yapacağını.
Heyecan, korku, kalbim gümbür gümbür,
Senfoni orkestrasının konseri var sanki.
Kulağım sadece duyuyor müziği
Dışarıdan kuşların, arabaların sesleri gelmeli,
Ama hayır! Sadece gelen müzik sesi.
Bangır bangır, nabzım atıyor hızlıca…
Gözlerimin önünden hayaller geçiyor.
Çocukluğum, gençliğim ve şimdi
Ailem, yaşadığım olaylar, iyi-kötü
Neden? Neden görüyorum bunları?
Yatağımdan kalkmak istiyorum.
Bir aydır çakılı kaldığım bu yataktan.
Ve yürümek istiyorum güzel sokaklarda
Her zamanki gibi sevdiğim insanlarla.
Odamın içi çiçek dolu,yaşam dolu.
Bağırmak istiyorum birileri gelsin diye.
Ama bağıramıyorum, korkuyorum,
Yalnızlıktan, biçarelikten titriyorum.
Birisi gelsin tutsun elimi
Engellesin, göndermesin çıkacağım yolculuğa.
Birden biri çıkıyor karşıma
Tanımadığım ama yardım beklediğim
Siyahlar içinde ve yüzü görünmüyor
Neden acaba? Ve burada ne arıyor?
Duruyor yatağımın başucunda.
Duyduğum müzik sesi kesiliyor…
Ve odanın içi buz gibi soğuklaşıyor.
Ayaklarım, ayaklarım çok soğudu.
Sanki ayağımda kan dolaşımım durdu
Ve o kişi, siyahlı, kayboldu.
Nereye gitti acaba?
O da mı yardım etmeyecek bana?
Birden başucumda beliriyor.
Ve soğukluk bedenim boyunca ilerliyor.
Su, su istiyorum boğazım yanıyor.
Etraf karardı birden, hiçbir şey görmüyorum
Sesim, nabız atışlarım…
Neler oluyor? Heyy oradakiler!
Yatağımın üstü neden bu kadar kalabalık?
Beni duyuyor musunuz?
Ağlayan insanlar ne oldu?
Neden üstüme kapandın anne?
Baba yoksa yine hastalığıma mı ağlıyorsun?
Ben neden kendime bir yabancıyım?
Bedenimden çok uzaktayım sanki.
Uçtuğumun farkına varıyorum ama nasıl?
Neden bir boşluğun içine düşmüş gibiyim?
Yoksa? ! Ölüm böyle bir şey mi?

Sevim Atan
1999