Ölüm Şiiri - Selvi Cengiz

Ne çare ölüm unutturuyor sevdiklerimizi
üçü yedisi derken alıp götürüyor
takvime konulmuş günleri
bir sabah acısı ile uyanırken
yokluğunu avunduruyor diğer bir sabah
odanın içindeki endamlı bir genç kız gibi
bir yer kalıyor ondan geriye -yalnızca-
ne vakit çekildiği hatırlanan örtülü bir resim
gerisi olmayan kapanmış bir kapı
son sayfası olup olmadığı belli olmayan kitaplar gibi

Ne çare ölüm unutturuyor sevdiklerimizi
tarih düşürülmüş bir mezar taşı
dilde bir fatiha
omuzda taşınılmış bir yük
gidenlere söylenilmiş gözü yaşlı bi ağıt
son bir adım daha hatırasına
Ne çare ki ölüm unutturuyor sevdiklerimizi