Ölüm 2 Şiiri - Ahmet Turgut Atlık

Son kez seyret alemi, ömrün en tepesinden,
Sıyrıl yalan dünyanın, dert ve endişesinden.

Sarıl hakka, imana, vermeden son nefesi,
Kalmasın şeytanların, sende arzu, hevesi.

Bak kayıyor gözlerin, kapanıyor hayata,
Başlıyor ömrün, uzun, sonsuz bir seyahata.

Önce minarelerden, acı selan okunur,
Varsa dostun, ahbabın, ayrılığın dokunur.

Yıkarlar boydan boya, buz gibi bedenini,
Giydirirler dikişsiz, bembeyaz kefenini.

Saf saf durur cemaat, namazını kılarlar,
Ulaşıpta göklere, kabul bekler dualar.

Sonra omuzlarında, götürürler kabire,
Alıştığın manzara, değişir birdenbire.

Serpilir üzerine, avuç avuç topraklar,
Düşer selvi dalından, mezarına yapraklar.

İki sorgu meleği, girerler kabristana,
İmandan, ibadetten, sual ederler sana.

Bilirsen kabirinde, bir pencere açılır,
Oradan pırıltılar, kehkeşanlar saçılır.

Yattığın mezar değil, yemyeşil bahçe olur,
Ölüm buysa, yaşamak, kimbilir nice olur................

2001