Ölüm Şiiri - Oguzhan Temel

Yalnızlık ! benim en eski bir dostumdur.
O da benim gibi , kötü bir şiir i , iyi bir hüznü sever
Yazıp silerken sayfaları , bir gece gibi üstümü örter
İstemem sizden şefkat , yalnızlık bana yeter.

Ne bir dörtlük ne de bir kafiye bekle bu şiirden
Size karanlığı getirdim ait olduğum cehennemden
Aşk , sevgi ,mutluluk , gönlünüzce seçip alın içinden !
Ben istemem , Nefret ederim bütün güzel kelimeler den

Şeytanın kalemine , ölüme aşık bir şaire , denk geldin sen
Sayfalarca kitap , satırlarca şiir kurtaramaz artık , seni bu esaretten.
Ne edebiyat ne de şiir aydınlıktır bazen , İstesem de orhan pamuk olamam zaten
Bütün çiçeklerinizi alın , sakın dönmeyin ait olduğunuz yerden

Verin bana karanlıkları , aydınlıklar sizin olsun, henüz bitmemişken
Ölümü de isterim , dünyayı size bırakıyorum , hala yaşıyorken
Yalnızlık örter üstümü , ölüm uyutur , henüz ölmemişken
Hangi vakit bilmem , mahşerde buluşuruz cehenneme düşmeden...