Ölüm Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Ey hayat kimini güldürdün bu dünya da kimini ağlattın.
Evladı öldürdün, Anaya kara bağlattın

Ne kadar yasarsan yaşa
Ömür gidiyor boşa.
Konacaksın sonunda musalla denen taşa.

Hakkınızı helal ettiniz mi?,ettik.
Hakkınızı helal ettiniz mi ?ettik.
Hakkınızı helal ettiniz mi,?ettik.

Biz razıydık ondan Allah ta razı olsun.
Mekanı cennet kabri nur dolsun.

Omuzlarda taşınırken cansız bedeni.
Sevenleri uğurluyordu son gideni.
Alel acele konurken topragın içine.
Ha bire toprak yığılıyordu üstüne

Ağıt yakarken sevenleri, dostları üstünü örtüyordü.
Son toprak atılırken mezara, bilmem daha kaç kişi ölüyordu.

İsmini yazdılar bir tahta parçasına.
Tek tek terk ettiler bakmadan arkasına.

Ne dostları kaldı yanında ne sevenleri.
Görebilseydi kendini yalnız bırakıp gidenleri.

Gidenler içinde ölmeden ölümün acısını.
Yutanlar vardı, dayanılmaz sancısını.

Ölmek ruhu teslim etmek midir.
Sevdiğini toprağa vermek midir.
Bunu ölen bilmez ama kalan iyi bilir.
Ölenin acısı kalanı da öldürür.