Ölüm Şiiri - Fadime Çelik

Küçükken bilmezdim ölüm ne? Yok olmaktı benim için, bir daha görememek sevdiklerimi...Şimdi ölüm bir başka artık. Hatırlarım not defterime gizli gizli yazdığımı, öldürdüğümü babamı, tüm erkekleri... Fantazi dünyamda işkenceler ettiğimi bilirim
Yok etmek istediğim cani insanları. Önceleri ölümü isteyendim. Bir küvet dolusu suyun içinde bileklerim kesik yok olmuş olurdum. İçseslerimle oluşan dünyam karanlık, kimselere göstermediğim anlatmadığım başka bir dünya orası... Eziyet, acı dolu dünya. Nefret dolu, öfkeyle yazılmış bir defter. Bir sayfa dolusu nefret ediyorum erkeklerden yazıp bileğimin ağrıdığını bilirim. Hiç mi güzel insana denk gelmedim ben? Hiç mi yaralarımı saran, merhem olan biri olmadı? Evet, olmadı. Sayısız insanın içinde iyilik ararken kötülüğün içinde kaybettim kendimi... Her gelene iyilik güzellik dağıttım da kimse elimden tutup çekip çıkarmadı beni... Dibe battım da her gelenin suyu oldum çiçek açtırdım. Terzi kendi söküğünü dikemez hesabı bataklıkta soldum da gören olmadı. İnsanların çocukluğunu buldum çıkardım neşe dağıttım da kimse yüzüme gülmedi. Öldürdüm her birini dünyamda. Yalvartana değin işkencelerle yok ettim. Sıra kendime gelmişken yapamadım. Bulundum, son nefeslerimde bulundum bir daha ölemedim...