Ölüm Şiiri - Ali Gaffar Bilican

Hâlâ titrek bir heyecan var üzerimde,
tatlı bir ölüm uykusu.
Başka bir alemin ışığı var gözlerimde,
Acıklı bir göç tablosu.

Benliğimde tezattır gitmenin hüznü, terketmenin hazzı,
kara toprağın korkusudur, beyazın beni sarması.
Kayboluşumda saklıdır, varoluşumun sırrı.
Tahtadan saraylarda uyurken, intikamıdır toprağın üzerimi örtmesi.

Gözlerimden yitip giderken usul usul beyaz ışıklar,
Geçen zamanı izlerim karanlıkta.
Bir süliet gibi çocukluğum, uzaktan el sallar.
Yolun sonuna gelirken bugün, yeniden yolculuk başlamakta.

Hasat vakti olurken, hayatımın baharına aldandım,
sabahı olmayacak günü düşünmeden uyudum gecelerce.
Yaşım geçince değil, ömrüm geçince anladım.
Hayat çok uzun dediler, hesapsız harcadım senelerce.

Beni ne geceler affeder, ne zaman.
Gölgesi olmayan bir cesedin başında ağlamaktayım.
Kaybolan kaybedermiş, dik duranmış kazanan.
Düşündükçe ahvalimi, gözyaşıma karışıp çağlamaktayım...