Ölüm Şiiri - Ömer Akçayır

Nasıl bir şeysin sen, nesin?
Var mı görüntün ya da sesin?
Kimse yok ki senden haber versin.
Söyle bana sen nasıl bir şeysin?

Ciğerimi dağlıyorsun peyderpey,
Uzak sanırdım oysa çok yakın, epey
Adın soğuk, hayalin korkunç…
O gelişin ve gidişin nasıl bir şey?

Tadanlar tattı, sıra bizde,
Dostlarım birazcık düşünün siz de,
Bu fanilik öyle bir yerleşmiş ki içimize,
Senden geriye ne kalacak elimizde?

Davetsiz gelmek mi senin âdetin?
Çok mu ürkütücü heybetin?
Topraklar altında tüm özetin,
Bilmiyoruz, ilk kime kestin biletin?

Korku değil bu duygu, inan merak?
Gelişin değil sorun aslında firak,
Zannettim ki bana çok ırak,
Akıbetimiz aslında çok berrak.

Firavuna da geldin, Musa’ya da,
Çünkü memursun sen Rabbi Ala’ya,
Mağaralar da gördün, saray da,
Çünkü ayrım yok senin doğanda.

Saygıyla gelirken sevgiliye (sav),
Haşyetle girdin kimi kavimlere,
Belki çok da acıdın yetimlere,
Vazifeydi bu işte memura ne?

Dakiktir takvimin hiç şaşamaz.
Verilen mühlet dolarsa hiç aşamaz.
Uçsuz bucaksız da olsa kâinat,
Kimse ama kimse senden kaçamaz.

Her isteyene gitmez, hiç istemeyene gidersin.
Şaşkın simaları acaba nasıl ikna edersin?
Dağ gibi adamı saniye de yere serersin.
Söyle bana söyle sen nasıl bir şeysin?

Babamı aldın ve niceleri,
Görev bu ne tatil bilir ne geceleri,
Bir ürpertidir heceleri,
Ölüm beraberinde getirir acıları.

Adın ölüm, hükmün kesin.
Hissettirir her daim nefesin.
Mahşere kadar senin görevin,
Canlısın ama ne rengin var ne sesin.

Sen olmasan nasıl kavuşuruz Rahman’a,
Yap vazifeni inanırız biz Allah’a,
Düştüyse takvimin son yaprağı,
Şefkatle gel lütfen şefkatle yanımıza.

Güzelsin ki Sevgili de senle gitti.
Niceleri ne servetler terk etti.
Madem fanilik burada bitti.
Hayırla gel ey ölüm, bizi Rahman’a götür.
Madem bu yalan da burada bitti.
Gülerek gel ey ölüm, bizi Rahman’a götür.