Ölüm Şiiri - Veli Savaş

Akşama görüşürüz demiştim ya
Görüşemeyeceğiz…
Kapıyı çalmamı beklemeyin beyhude
Ben artık sizi bekliyorum
Hastanelerin birinde…
Güzel bir gündü
Keyifli de çıkmıştım hani evden
Çok da uzaklaşmamıştım
Birazcık ağrı oldu başımda
Aldırmadım arada olurdu ya hani
"Geçer birazdan" dedim
Kendime moral verdim
Ama bir tuhaflık vardı,
Bu defa başkaydı
Gözlerim karıncalandı
Yere yıkıldım, hatırlıyorum…
Başıma birileri koşuştu
Tanımadığım, seçemediğim insanlar
“Kriz geçiriyor, kalp masajı yapalım
Ambulansa haber verildi mi” sesleri
Sonra da siren sesleri…
Gözlerim yarı aralık görüyordum
Başımda beyaz önlüklü insanlar
Sadece bakıyor ve düşünebiliyordum
Vücudumda zerre kıpırtı yok
Anladım, ölüyordum…
Onlara seslemek istiyordum
Beni evde bekliyorlar, eşim çocuklarım...
Heyhat sadece düşünebiliyordum
Dilimde emre itaatsizlik, konuşamıyordum
Başımda telaşlıydı doktorlar
“Kaybediyoruz “ diyordu doktorlarda biri
“Kaybediyoruz “…
Beni beklemeyin
Gelemiyorum.
Sofrada yerim boş kalacak
Yatağım bugün bozulmayacak
Telefonumu arayanlar ulaşamayacak
Belki de bir başkası açacak
"Nasıl söylesek" diye kelimeler aranacak…
Bir rahatsızlığım da yoktu aslında
Ama bir şey vardı bir şey, mıh gibi aklımda
Bir saniye sonrasını hesaplayamamak gibi
Sadece Allah’ın bildiği bir hastalığım vardı.
Şimdi o resmedildi gözlerime
Ve onu okuyorum…
Diyor ki “İnsan denilen her fani mutlaka ölümü tadacaktır.”
Ve Allah'tan geldik, yine O'na döneceğiz...
Felaha mı yürüdüm bilmem…
Cennete giden yolda mıyım
Kurtuldum mu şu dünyanın kederinden, çilesinden
Yokluk, kıtlık, acı ve haksızlıklarla vedalaştım belki de
Veda ediyorum, sevdiklerime, sevenlerime de
Tabutuma gözlerinin yaşı damlıyor şimdi onların
“Unutmayacağız “ diyorlar, “unutmayacağız”
Unutulur diyorum, unutuldu nicesi...
Susun, sükunet lütfen !
Ben masmavi göklere yükseliyorum
Duyuyor musunuz ruhumun kanat seslerini
Hem firkat, hem vuslat,
Hem matem, hem düğün gecesi
Hülasa, bu faninin son kutlu seferi
Ellerin üstünde gidiyor, çaresiz
Yalnız, sessiz, kimsesiz...