Ölüm Şiiri - Ahmet Kızılkaya

Gözümü açtım;
insanlar vardı
gözlerinde yaşam
elleri boş..

bir sonbaharda;
titriyordu ellerim,
gözlerim sanki birini arayarak
diz çöktüm
ayakların yoktu

düğüm düğüm şu boğazımda
beceremiyordum
ağlamak
ne büyük bir mucize
dağlanmamalıydı

hemen bitir şu işi artık
vakit tamam
sözümde durmadım,
İhanet ettim
kaçtım
korkarak.

senden sana geldim
sızlayarak
bir sonbahar akşamı daha,
ağlayamayarak
dudaklarımda işte tadı

Çok düşündüm,
herkes anladı
ölmek saçmaydı
fakat yaşam daha diyaelektik
sarmaşık gibi esir etmiş insanlığı

ağlamak
belki de ölmek demekti
yaşamak ise sadece bir mecburiyet
deneyenler oldu,
göremeden,
duyamadan,
soramadan
gittiler

şimdi bir sabah
bir hışırtı içinde
bir ağacın yaprakları ağlıyordu
bu hüzün de kime?
göçmen kuşlara,
İlkbahara, yaza
çocukluğuma
yapayalnız
bırakıyordum
yapraklarım her biri özge
dallarım ahraz
bir sonbahar;
Ağlıyordum...

Ölmek
bir gurur
yaşamak
bin vefa ister...