Ölüm! .. Şiiri - Mehmet Şahan

Akıl baliğ olmuşsan hele bir sor kendine:
Ölüm, neyin nesidir? İnsanlar neden ölür?
Cevabını bulmuşsan taşı koy sen bendine,
Ölüm, vecd’in fesidir! Vicdanlar, beden ölür!

Ölüm akla gelince kan dolaşır acele,
Ömrün sona erince can karışır ecele!
İnsan idrak edince dil alışır, hecele
Ölüm, vahd’in ye’sidir! İz’anlar, beden ölür!

Anılan son bellidir varlığa denen ol’da,
Yanılan yön bellidir sonsuza giden yolda!
Kanılan han bellidir menzile dönen kulda,
Ölüm, ahd’in sesidir! Öz anlar, beden ölür!

Sanma seçilir erden yapılsa da eleme,
Mutlak geçilir serden, kapılsa da eleme!
Kapı açılır birden; ulvî, gerçek âleme
Ölüm, fecrin ba’sıdır! Uz anlar, beden ölür!

Şahan’ım yanıyorsan Yaratan’ın aşkında,
Ebedi kanıyorsan maşuğunun meşkinde,
Hayale dalıyorsan mutluluğun köşkünde,
Ölüm, abd’in na’sıdır! Ruh anlar, beden ölür!

Vahd: Derin vadi, uçurum.
Ye’s: Ümitsizlik.
İz’an: Basiret, anlayış.
Vecd: Aşk, muhabbet. Kendinden geçecek, unutacak kadar ilahi aşk hali.
Ahd: Vaat etme, söz verme. Vefa. Yemin.
Abd: Kul, köle. Allah’ın kulu. Mahlûk, insan.
Ba’s: Diriliş. Yeniden dirilme. İhyâ.
Na’s: Uykusu gelmek. Uyku bastırmak.