Ölüm Şiiri - Nurettin Sevim

Unutma! Dünyaya geldiğin zaman.
Adın konurken, kulağına okundu ezan.
Ömür; kamet ile namaz arası kadar bir an.
Namazın kılınacak elbet, verildiği gün salan.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan, uykudan uyan!

Ecel bulur seni, şayet yazıldıysa ferman.
Kim bilir nerede, ne gün, ne zaman?
Ansızın geliverir, beklemediğin bir an.
Pişmanlık fayda etmez, işe yaramaz aman.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan uykudan uyan!

Ölüm meleği Rabbinden getirdiyse ferman.
İster genç, ister yaşlı, ister kız, ister oğlan.
Ne kadar güçlü olsan, dizinde kalmaz derman.
Ölümün çaresi yok, bulamamış ki Lokman.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan uykudan uyan!

Ölüm mü rüya, rüya mı dünyan?
Ebedi ömrün, senin önündedir inan.
Ecel geldiği zaman, uyanırsın uykudan.
Ölüm seni uyandırmadan, sen uykudan uyan.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan, uykudan uyan!

Bu dünya fanidir, başıboş değil insan.
Ebedi yurt ahiret, hayat ise imtihan.
İmtihanı kazandın, kalbinde varsa iman.
Ölüm o zaman olur, matem değil bir bayram.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan uykudan uyan!

“Dünya dediğin, tamahkâr bir bezirgân.
Ölüm alır, ölüm satar durmadan.”
Aldanma dünyaya, var mı burada kalan?
Sadece ölüm gerçek. Gerisi hepsi yalan.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan, uykudan uyan!