Ölüm Şiiri - Fatih Erbaş

Bunca yıl kulak tıkadım,
Onun sessiz çığlığına.
Şimdi ise adım adım,
Kavruluyorum yağına.
Ölüm, seni hatırlamak,
Seni tatmaktan bile zor.
Ömür denilen basamak,
Günbegün sana geliyor.
Kurtlar üşüştü tenime,
Saçlarıma aklar düştü.
Zonk zonk kaynayan beynime,
Demirden yumaklar düştü.
Feri çekilmiş gözlerim,
Bir yabancı var aynada.
Ve biliyorum kaderim,
Geceden karanlık oda.

Ölüm, sonsuzluk bestesi,
Cevabı olmayan soru.
Aklın kilitli kafesi,
Ölüm ki, zorların zoru.

Ölüm yaman şey, bilimin,
Çareyi bulamadığı.
Doğmadan edilen yemin,
Mahşerin çeyiz sandığı.
Güneşim hiç batmaz sandım,
Sandım ki kış gelmeyecek.
Gençlik dedim oyalandım,
Bilmedim, ölümmüş gerçek.
Dağları deviren bendim,
Ne günler yaşayacaktım.
Ansızın kelepçelendim,
Tökezleyince kır atım.
Ne zamansızdı ne erken,
Bir korku sardı gölgemi.
Ölüm, sen ölmeyecekken,
Senden korkmamak elde mi?

(25.06.2012/Akdağmadeni)