Ölüm Şiiri - Mehmet İnanç Şengüneş

Yalnızlık boş bir odaya benziyor

Çarparak çıktığın yürek yankılanıyor sürekli,

Karanlık gölgeleri sarıyor

Son nefesini veren bir mum gibi,

Bir daha sevemeyecek kadar buz tuttu kalbim,

Yaşayacak kadar bile atmıyor,

Nedense ölüm hep zamansız geliyor,

Keşiş dağlarının eteklerinde can bulurken güneş,

Günler bir kömür gibi kararmadan,Gel,

Yeni yetme hüzünlerimin canını al,

Bir tatile çıkar gibi,

Yeni bir hayata başlar gibi,

Sevda denilen nehirin akıntısına kapılır gibi,Gel,

Çabuk ol

Bilirsin ölüm zamansız geliyor…