Ölüm 1 Şiiri - Tekin Kale

Odanın karanlık köşelerinden çıkan kötü ruhlu acılar sarıyordu cılız ve aciz vücudumu.Pencerenin karşısında ki kilisenin çanları;
Şeytanın ayak seslerini anlatır gibi bir birine çarpıyordu.
Hafiften kulaklarımda Louıs armtrongun o can alıcı sesi duyuluyordu.
Boyumdan büyük şarkılar ve şarkıcılar duyuyordum,
Biliyordum.
En sevdiğim şarkı çalacak mıydı?
Bilmiyorum.
Frank sinatranın Strangers in The Night parçası çalmıyordu.
Kahretsin!
İskelet parçasından farkım yoktu!
Bütün karanlıklar toplanmış üstüme geliyordu.
Beyaz bir ölüm kapımda, kilisedeki papazın aforoz duaları duyulan çığlık sesleri ile birleşiyordu.
Susuyordum,
Susuyordum ama ağlıyordum.
Dayanamıyordum...
Kapı;
Bir açılıyor bir kapanıyordu.
Korkuyordum.
Bütün cesaretimle bileklerimden akan kırmızı sıvının dışarı çıkmasını istiyordum. Zor olacaktı, korkunç olacaktı,
Hatta çok saçma olacaktı, biliyordum.
Papazın aforoz duaları sadece bileklerimi acıtıyordu.
Kırmızı sıvı aktıkça odamın renk tonu değişiyordu.
Gözlerim karanlıkların içinde kararıyordu, Hayır!
Daha kilisenin ışıkları, papazın duası, şeytanın ayak seslerini anlatan çanlar susmuyordu.
Şeytan kıçını açmış bir porno belgeselini andıran hareketlerle karşımda gülüyordu.
Beyaz ışıklar eşliğinde gidiyordum.
Artık ne ağlıyor, ne de korkuyordum.
Bileklerimden akan kırmızı sıvının vücudumu boşaltma hızını düşündükçe;
Matematik kurallarının bu denli bir hızı hesaplayamacağını biliyordum.
Zor oldu, korkunç oldu.
Hatta çok saçma oldu biliyordum,
ölüyordum!
bütün acılarımı, şeytana, papaza ve kiliseye satıyordum.
Ölüme gidiyordum.
Üstelik ne korkuyor ne de ağlıyordum
...