Ölülerim Daha da Öldüler

Bir sabah bütün dişlerim birden döküldüler,
elmalar hızla kızardılar eğik dallarda;
kuytulardan uyanan yas kızları güldüler.
İri kuşların geçmesinden ayları tutuldu da
yardım iletmez oldular bana ölülerim,
ölülerim daha da öldüler.

Öfkeden sıkılıp büyüyen yumruklarıyla çoban
yerle bir etti ağılın duvarlarını, kaçıştılar
keçiler koyunlar sürü sürü, köpekler
kurtluğa döndüler: yağmalandı us.
Kanla yıkandılar da kayaların çentikli dilleri
yamaçlardan apansız işaretlerce göründüler,
sarsıldı kentin temelleri korkudan;
sık bir orman kurdular gökyüzüne
vapurların canavar düdükleri limanda,
caddeler kudurdular hıncahınç uğultudan;
müezzinlerin ağızlarından kurtuldu da
dondu kaldı havada Tanrının bildik adı,
minareler kapkara kılıflara büründüler.

Alay alay girip kentin kapılarından sessizce
havuzun çevresinde yer alan yas kızları
sulardaki yüzlerine bakıp bakıp güldüler.
Düşen kuşlarla tıkandı günün akçıl sokakları,
nabzımın yavaşlamasından yoruldular ölülerim,
ölülerim daha da öldüler.