Ölüler Perdeleri Açamaz Şiiri - Seyrani Göl

Hangi yağmurda ıslanmadık ki,
Hangi kırağı çalmadı çocuk bedenlerimizi...
Ayakta kalmak için,
Hangi rüzgâra direnmedik biz?
Çok yorulduk, üstat... çok!

Ama biliyorduk:
Sevgiyle büyüyecektik,
Sevgiyle büyütecektik…
Bu yüzden vazgeçmedik sevmekten.

Gönüllere sevgi ekmeyen,
Buğdayın ekmek oluşunu anlayamaz.
Çiçeğin açışını görmeyen,
Elmanın mayhoş tadını bilemez.

Karanlığa saklananlar,
Güneşin aydınlığını toplayamaz.
Velhasıl, üstat… velhasıl:
Ölüler perdeleri açamaz.

Zaman bazen içine kapatır insanı,
Bir taş gibi susar, bir ağaç gibi bekler.
Ama toprak bilir,
Sevgiyle düşen tohum bir gün filizlenir.

Şimdi her yara bizde birer iz,
Her izde bir sükût, bir direniş gizli.
Sevgiyle yoğrulmuş yürekler bilir:
Karanlıkta bile yıldız gibi parlar insan.
Ve işte bu yüzden,
Sevmekten hiç vazgeçmedik, üstat.
S.GÖL