Ölmüş Çiçeklerle Dolu Vazo

ölmüş çiçeklerle dolu bir vazoyum ben
bir kadının elinden unutulmuş
bir çocuğun gözünden düşmüş gibiyim
ne su var içimde
ne bir tazelik ümidi
yalnızca kuruyan yaprakların
çatırdayan hatırası

bir zamanlar pencere kenarındaydım
güneş vardı
biraz da gülümseyen yüzler
şimdi perdeler kapalı
ve ben;
bir masanın üzerinde öylece
sessiz, renksiz, gereksiz

kimse almaz beni eline artık
çünkü düşersem
içimden geçmiş bir hayat dağılır etrafa
kimse kırık dökük hatıralarla
uğraşmak istemez bu devirde

güzel zamanlar geçti mi
vazo da çiçek de unutur kendini
bir fotoğrafın arka fonu gibi kalır geriye
beni de öyle bıraktılar işte
ne sevenim var
ne görenim
yalnızca tozun yavaşça dokunduğu bir suskunluk

bir vazo kırıldığında ses çıkarır
ben çoktan kırıldım
ama kimse duymadı
çünkü bazı çığlıklar
içeriden atılır
ve dışarıda yankı bulmaz…