Ölmek Zorunda Yaşamak Şiiri - Mesut Demir 2

ÖLMEK ZORUNDA YAŞAMAK
Ne azdık nede çok.
Büyüğün yanında küçük
Küçüğün yanında büyük kaldık.
Geçip gittik yanından duranın.
Dururken giden yanımızdan geçti.
Küçükdük hep büyüdük.
Biz hep Güneş"i üstümüzden geçip gittiğini sandık.
Oysa Dünya sadece kendi etrafında döndü.
İki hücre birleştiğinde sınırlarımızda çizilmişti.
Biz yaşadıkça öğrendik.
İlk sevdiğimiz insan kendimizdik.
Bir mecburiyetti anamızın göğsüne yapışmamız.
Öğrenmek en temel becerimizdi.
Sonra hep bilmeseydim dedik.
Sınırlar vardı hep
Ölüm en belirgin olanı.
Yaklaştıkça yanındakileri eksilten.

Şimdi gülüyorum .
İçinde irite eden bir kahkaha harmonik.
Hislerin önemsizliğini,
Sözlerin değersizliğini farkediyorum.
Leyleğin yavrusunu yuvadan atarken.
İnsan diyorum doğmasaydı
Ölmek zorunda
Vedahi YAŞAMAK zorunda kalmazdı.
Mesut DEMİR