Ölmek İşi Şiiri - Toygar Uludüz

Öldün diyelim
Arkadaşların bunu duyacak
Üç beş dakikalık donma seansı
Ve devam edecek çorbasını içmeye
Annen perişan baban kilit vurmuş ağzına
Kardeşin girmeni bekliyor kapıdan
İki bilemedin üç güne
Seni tanıyanlar öğrenecek
Çınlayacak kulağın kalsaydı
Bu hep sol olurdu çünkü
Bizim gibiler pek sevilmez.
Cenazende bir avuç insan
Hepsi birbirinden bitkin ve yenilmiş savaşamadan
Vurursun mezarına açın diye haykırıp
Soluna dönersin sonra, günün bittiğini anlayıp
Açılır kapağın, az önce biraz karanlıktı
Şimdiyse vücudunda hissettiğin eller sımsıcak
Koyarlar çukuruna bebeği beşiğe bırakır gibi
Gücü olan toprak atar
İnsan olan ağlar
Yüzüne gelmez toprak korkma örtülüsün
En arka sıralarda birinin gönlünde gömülüsün
Bekliyor bilinmeyen değeri toprağına vurmayı
Öldün diyelim
Beni bilenler diyecekler yari öldü, yani kimse
Çoluğum çocuğum beni güldürmeye çalışacak
Evimdeki kadın sorup duracak neyin var
Bir dost derim, bana beni öğreten
Bir dosttu ki beni benden esirgeyen
Bazen tatlı çoğu zaman acı
Ama her zaman güzeldi sancın
Bir arkadaş yaralarımı öpen
Bir çift göz beni güçlü hissettiren
Bir sevgili sevmeyi bilen
Bir düşman gibi geçmişimi görmeyen

Ben seni ölümünde bile gömemeyeceğim
Sulayamam o toprağı

En acısı.
Öldüm diyelim.
Haberin bile olmayacak.

Kurumuş toprağımda açan çiçeklere ismini ver
Sadece sen kopar başkası dokunmasın

Hoşçakal hayat
Hoşçakal yaşama işi