Olmaz Şiiri - Ümran Özlük

Ben gidersem,
İnan bana,
Yaşam durur.
Kapıda çöpler birikir.
Pencereler açılmaz olur.

Aç kalır, beslediğim
Bir çift mahzun kumru.
Vursa da tak tak nazikçe cama.
Ne senin yüreğinin sesini,
Ne de onların,
‘Biz açıktık yok mu hiç sofra kırıntısı’, diye,
Yalvaran sesini duyan olmaz.

Sen dolaşır durursun kitap elinde,
‘Ah! Bir baksan hele
Mutfak kapısının tutacağı hep açık mı?
Aman mutfağa hırsız girer unutma! ’
Diyince duyan olmaz.

Mutfaktan, yanmış tencere dibinin,
Birde çiğ keklerin kokusu gelmez olur.
Çatallar kaşıklarda ses vermez sana.
Sana bir haftalık yemek pişiren olmaz.

Tabaklarda kalmaz yemek kırıntısı.
Kesilir hepten su,
Gelmez olur musluktan hırıltısı.
Sifonu çok çeken,
Suyu boşa harcayan olmaz.

Çamaşırlar birikir, boş bidonlar dolmaz.
Çiçekler kim bilir nereye savrulur.
Çay diye diye boğazın kurur.
Bir yudum su verenin olmaz.

Ne yere yatak serenin,
Ne de halin nedir diyen olmaz.
Sevgi dolu bir sesle çağıran,
Aç mısın diye soranın hele hiç olmaz.

Sabah kalkarsın gönlünce,
Kitapsın sayfa sayfa,
Çözülürsün hece, hece.
Gezinip durursun,
İnceden, sessizce.
Karnını doyurursun gizlice.

Sabah ile akşam arası,
Vakit oldu, öğlen sonrası,
Koyarsın tabağına kuru ekmek arası.
Gezinip durursun kendince.
Halin nicedir
Soranın olmaz.

Akşam olur, gece yarılanır.
Hatıraların alev gibi harlanır.
Sessiz sohbet serpersin üstüne
Avuç avuç su diye.

Sonra yalnızlık canına tak eder,
Çıkıp çalıkuşu gibi tünersin,
Olmayan dal üstüne.

Birden bir ses gelir,
Yorgun yüreğinin derininden.

‘Hadi canım sen hele bir git
Ben bilirim, sabah akşam gece keyfini.
Bıkmıştım artık yemeğinden,
Birde ödümü koparan,
Cırtlak sesinden.

Sen bir yok olmayı dene,
Gerisini ben bilirim.’
Diye böbürlenen sesin kesilir,
Sesine ses veren olmaz bir daha.

03 Mart. 2009