Olmadı İşte Şiiri - Müzahir Kılıç

Olmadı İşte

bir yüksün omuzlarımda
gücümün yetmediği
çekmeye mecbur olduğum
marazî bir hastalık..

iyi diyemem sana
olmasan daha iyi olurdu
doğan her günün başında
”o gün”ü özlüyorum.
bir otobüs koltuğunda
senden ayrılacağım günü.

veda etmeyeceğim
el de sallamayacağım
sevmedim seni şehir
sevmeyeceğim de…

çiçeklerim başka yerde
sulanmak ister, bakım ister
oysa sen, sen ne yapacaksın sanki
senin çiçeğin de var, bahçıvanın da …
bırak beni; aç şu kelepçeyi kollarımdan
ver hürriyetimi..
yıllarını vermiş
mahkûmlar gibi
hürriyetime kavuşacağım

gökyüzünde siyah bulutlar bile
sana lanet yağdırırlar.
belki iyisin hoşsun amma
'altın kafes' de olsan
bana yaranamazsın artık.

benim vücûdumu çaldın
kalbim çok uzaklarda,
gideceğim senden şehir
belki de çok yakında

ümit bu:
yaşamanın alevi
ya olmazsa! ..
hummalı bir hasta gibi
ölüm anını bekle.

hoş sen de güceniyorsun amma
ne istedin benden?
hem ben yine diyorum
sevmedim seni şehir
sevmeyeceğim de..

duyuyorum seslerini birer birer
başkaları değil onlar
hepsi bir ağızdan..
yalvarır gibi;
yakarır gibi;
çağırır gibi..
”gel” diyorlar!
”dön” diyorlar!
bilmiyorlar benim burada;
elleri bağlı çaresiz olduğumu.

özlüyorum artık her şeyi:
sevgim orda kaldı; aşkım orda kaldı..
ve kısacası;
kanımdan kan,
canımdan can bildiklerim
orda kaldı..

senin neyini seveyim?
olmuyor sevemiyorum
hem unutma!
bana herşeyini versen de
yapamazsın gönül evimi
olmadı işte..
olmadı diyorum..

SEVMEDİM SENİ ŞEHİR
SEVMEYECEĞİMDE......