Öldü say beni Şiiri - Şiir Gibi

ÖLDÜ SAY BENİ

Bu gönül, yılların yükünü taşırken eğildi,
düşerken adını andı, sende silindi.
Kader kapımı çaldı, içeri girerken eğdi—
yüreğim sendeydi, sende öldü say beni.

Nice umut ektim toprağı çorak ömrüme,
bahar bile uğramadı küllenmiş gönlüme.
Gidişin çöktü karanlık bir perde gibi önüme;
nefesim sende kaldı, dönmediyse öldü say beni.

Ateşin içinden geçtim bir sözün hatrına,
yanan yanımı gizledim gecenin satırına.
Kim sorarsa bu hâli, bırak anlatsın rüzgâra—
senin olmayan bir yazgıya düştüm, öldü say beni.

Gün dedikleri loş, gece dedikleri yara,
kime anlatsam gönlüm inanmaz artık bahara.
Ben, kendi gölgeme bile uzak düştüm bu ara;
düştüğüm bu yoklukta sesim kesildiyse öldü say beni.

Vakti gelmeyen bir kavuşmanın nöbetçisi oldum,
umut dedikleri yalanın içinde usulca soldum.
Bir gün adımı anarsan rüzgâra sor, orada doğdum—
nefesim sensizliğe karıştıysa öldü say beni.

Bir gün dönersin sandım, o kör inancın taşını
omuzlarıma aldım, kırdım kendi telaşımı.
Senden kalan sessizlik doldurdukça boşluğumu
eğer kalbim susmayı öğrendiyse öldü say beni.

Gözlerimde yarım kalmış bir hikâyenin buğusu,
dilimde söyleyemediğim bir vedanın kokusu.
Ben yolunu beklerken büyüdü gecenin korkusu;
ışığın içimde sönmüşse, çoktan öldü say beni.

Şimdi her adımım eksik, her nefesim biraz dar,
içimde kapanmayan bir kapı, paslı bir duvar.
Sevdanın gölgesinde kalmış bir ömür var;
ben o gölgeyi ardımda bırakamadıysam öldü say beni.

Söz yazar
Şiir gibi Delinin güncesi