Olcay Yazıcı Şiirleri - Şair Olcay Yazıcı

İnsana en kutsal öğüdü verir:
İbrahim’e su taşıyan karınca
Hasret ateşinde buzullar erir
Ümit baharına, aşka varınca

Çıktığımız sefer iç yolculuğu

Şehir sahrasında süreğen sıcak
Kanatır sabrımı keskin bir bıçak
Ne bilir melâli, süfli-uygarlık
Bu bir gönül işi, ince duyarlık
Arşı saran çığlık, sûr’u andırır
Bir damla, deryayı dalgalandırır

Efsunlanmış susuyor, söz erbâbının pîri
Kar değil, gökyüzünden yağan aşkın şiiri

Kışta bir dişilik var: kanı şenlendiren fen
Ak-duvak çağrışımlı hisleri saran kefen

Hayal: gül esintisi ve ipek dokunuşlar
Yüreğim daralıyor, âyet okuyun kuşlar

Sustum ve dinliyorum: buzullar çözülüyor
Bıçak nasıl keserse bir aort damarını

Kara bir örtüyle sarıldı güneş
Yitirdi sihrini bütün yıldızlar
Söndü uçurumu gösteren ateş
Kuşatma altında bir vicdan sızlar

Kimdik, sayfalarda izi kalmamış

Ve çırptı kanatlarını içimizdeki kuş
Söndürdü en korkunç alevleri rüzgârıyla
Toplanıp binlerce cam kırığı bir araya
Yepyeni bir gök-aynaya dönüştürdü zamanı

Secde için suya indi yıldızlar

Cemrenin yeni günü
Kardelen kış sürgünü

Uyandı kara toprak
Şebboylar kar gibi ak

Düşlerin kışında üşür ellerim
Ben taşralı, yüreği yangın çocuk
Yalnız mezarlıkta açar güllerim
Ben taşralı, yüreği yangın çocuk

Gönlümde hasreti masum aşkların

Korkuların çölünde
Ruhum tedirgin, Ceylân
İnsan! : Ne demektir o?
Bilmiyorlar, Küheylân!

Sen yediveren çiçek

Çatallı yolağzında şaşırıp kaldım Derviş
Söyle hangi patika güldağına gidermiş?

Uçurum kenarında düşle-ölüm gerçeği
Ne zaman yeşerecek bu sahranın çiçeği?