kahramanca savaşıyorum
sevdanla
o vurdukça sillesini
ben doğruluyorum
zafer yakın
sınırına yaklaştım
sayki yalnızım
binlerce yıl yaşamışım
kalbim heyecandan kırılmış
sayki ben hiç aşık olmamışım
ağlamıyorum ben
gözlerim yağmurlara özendi
sessize aldım yalnızlığımı
gelen çağrıları yokluğuna yönlendirdim
bu uğraş beni çok yordu
sevgili
sekreter artık konuşmuyor
inat etti susuyor
sen gidince
gemilerin ardından ağlamamayı öğrendim
çünkü hep korkardım çocukken
o gemilere beni bağlayan birşey var sanırdım
sen gidince
gemilerimi yaktım
kaçtığım her yerde
her gölgede
korktuğum
seni başka kollarda görmek
ve hiç bir şey yapamamak
katili olmaktır kendi ruhumun
şimdi ellerinde papatya kokusu
yanaklarında gül
kalbinde
insan ölüsüyle yaşıyorsun
git kurtul bu yokoluştan
git
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!