Küçücük Büyük Şiiri - Mehmet Necip Özmen

hangi kapıda bağlı
uslu
kınalı kuzudur
huzur
ne ayıptır ki adı insan olana
ne ayıptır ki hırs batağına batıyor insanlık
boğazlarından taşar çirkef zifos
utanmazlık
aymazlık

sofra büyüklerin
küçükler kurup
küçükler toplayamıyorlar sofrayı

sefâlet don biçilmiş
sefilliğin alışılmış hizmetkârlıkları
zamanların nankör ruhu taraf olmuş

sonu mu geldi denir
medeniyetlerin
pençesi acımasız saplanır
küçüklere büyüklerin
yirmi birinci yüzyılın henüz başı
ha bilmem kaç bin yılın geleneği
gasp ediliyor yoksulun ekmeği aşı

yatıştırırlar mı hiç açlıklarını
semirirler büyükler
yutkunurlar diğerleri
kendi sofrasında kıyamda el pençe
sıra bekliyor küçükler
...
tutuştuk el ele
dere dereydik
küçücüktük büyüdük
bent dinlemedik
ne tepe ne dağ
beleşçiye kıyam
dikildik diklendik
bir idik az idik
düşündük taşındık
birlik olmak gerek dedik
bir olduk da
sırt sırta verdik
ahlakımızdan aldık gücümüzü
sildik süpürdük vampirleri
ırakta değildi bir isek
çizilmeliydi o ressamın tablosu
...
huzur vahşi değildir kaçacak
huzur pîr isek ancak ve ancak
huzur bağlıdır kapıda
açınca görülecek
kınalı bir kuzudur
huzur

30 ekim 2007/ Denizli