Okyanusun Dibinden Şiiri - Nimet Öner

Okyanusun Dibinden

Ah sevgili,
Sözcükler, bazen bana senin dokunuşun gibi geliyor
Tenimde ürperen bir hatıra,
Dudaklarımdan dökülmeyen dualar gibi.
Şimdi bu satırlarda sen varsın,
Kelimelere sığamayan sen
Yüzümün kenarında asılı kalan o eski gülüş gibi,
Susarak söylediğim her şeyin ötesindesin.

Ben sana,
Uçurumun kıyısında bir mendil bıraktım.
Rüzgâr alıp götürdü mü bilmiyorum
Yine de içimdeki boşluk hâlâ senin yokluğunla konuşuyor.
Bir kadın, kendini ne kadar saklayabilir bir suskunluğa
Ben, en çok seni sakladım orada.
Ve orası büyüdü
Bir çığlık gibi büyüdü içimdeki sessizlik.

Bak sevgili,
Ben hâlâ seni içimde yürütüyorum.
Omuzlarımda hatıran,
Avuçlarımda gidemediğin yerlerin ıssızlığı var.
Senin adını anarken bile gözlerim denize dönüşüyor.
Her damlası sana bir mektup,
Her dalgası sana bir özlem.

Sana bir sır vereyim mi
Ben bazen seninle konuşurken,
Sesimi içimde yankılanan kalbinle değiştiriyorum.
Yani seninle değil de,
Sende kalan yanımla konuşuyorum.
Çünkü bazı aşklar sadece var olmak içindir.
Dokunmak değil
Kalmak değil
Sadece bir yerde bir zaman sevilmek içindir.

Sen benim,
Hiç gitmemiş gibi özlediğim
Hiç duymamış gibi dinlediğim
Hiç susmamış gibi sustuğum
Yarım kalmış duamsin

Ve ben bu mektubu,
Bir gün bulursun diye değil,
Bir gün bile kalbin unutmasın diye yazıyorum.
Kalbine düşsün diye değil,
Kalbinin altına sığınsın diye yazıyorum.

Çünkü seninle yaşadığım her şey
Okyanusun dibindeki ellerin kadar gerçekti.
Karanlıkta bile parlayan bir dua gibi.

Yüreğimden yüreğine
Bir kadın sustuğunda yazan elleriyle.

Azra Nimet Öner