İnsanlar doğuyor
insanlar ölüyor
yanı başımdan uzaklara
bilmezden
hiçten
çığlıklı soluklardan anlıyorum...
Gel düşlerimizi yeşile boyayalım
kırlardan ufku kaldıralım
çiçeklerden solmayı
acılardan bal yapalım...
Gel düşlerimizi maviye boyayalım
Tanrıyı kızdırma diyorlar bana
Bakar mısın şu gafil insana
Espri anlayışı kendinde var ama
Bunu yakıştırmıyor kendini yaratana!
***
Tanrının dileği merhametli insan
Sılada bir ocak tüter
“Gelsen artık” der savrulur
Gurbetteki gözü yakar
Özlemlerde yitmesine.
Sılada bir kuzu meler
Akrabalar gelirler
Dostlar gelirler
Ve biter!
Güzü getirmiş yıllardan sonra
Evdaşını
Kaybeden için
Bülbül bülbül için şakır
Gül için değil
Gül arı için açar
Bülbül için değil
Şairin şiiri kendini söyler
Aşk ile yazdığı yar için değil..
Sen vicdan sahibisin karıncayı ezmezsin
Tanrı, kulunu katran kaynayan kazana atar!
Küfrün bundan büyüğü olur mu?
Kulu Tanrıyı vicdansız sayar.
***
Telsiz sazlarda müzik yapıyorum ben
Yitik yollarda yürüyorum
Çıkınım ekmeksiz, zeytinsiz
.............................................
Çıkınımda anılar
Bülbül kendini kendine ağlar
Kendine sanan gül bu aşkla solar.
Şair şiirle doğar şiirle ağlar
Şairin çektiği şairliğindendir..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!