Yıllar akıp gidiyor ömrümden
Bir sebep var bilmiyorum, özümden.
Gidiyorum, yıllar var ki sözümden
Görmeyin beni, seviyorum gönülden.
..
Bir çiçek daha koptu dalından
Pamuk tarlasına gülüm dök gözlerini
Ayşe öğretmen geçmez artık okul yolundan
Mezbahalara,kasaplara dik gözlerini
Bana güneş okulundan haber getirin
Karanlığa isyanım var verin öğretmenimi
..
sabah yedide kalktım..gün uzundu..sensizliğinde uzadıkça uzadı..çamurdu yerler,soğuktu.insanların yüreklerinde umutlar biraz daha solgun..koskoca dağlarda daha tek tük olmuş çiçekler.seni düşündüm.bir öğretmen dedim.nede çok öğretmiş sevdayı..bulut buluttu gözlerim..en sonunda ağladım..ağlarken sensizlikten utandım.daha bir başka özledim,daha bir başka istedim seni,gün uzadıkça uzadı bitmek bilmedi.kızacaksın,ama kızma.....iyiki ölüm var dedim...yoksa sensizliğinde sonsuza dek nasıl yaşanır..ölünce göz açıp kapayıncaya kadar senin de yanımda olacağına inandım.artık sonsuzlukta hep seninle olacağıma sevindim.benim avuntularımdı bunlar..hep aramızda binyıllık ayrılık var.bin yıl daha nasıl yaşarım...! nar fidanlarını dikerken herkezin ellerine dikenler battı.eldivensizken bile bir bana batmıyor bu dikenler..içime batırdığın diken okadar acıki,dünyadali dikenlerin hükmümü kaldı..bitmeyen acılarımla büyüyor içimdeki diken...acılarımın içinde,senin o güzel dünyanı kendime yakıştıramadım..rujları yoktu kadınların,eleri nasırlı,gözleri umutsuzdu...ne çabuk büyüyordu acılar..yediveren dikenler gibi.sevdamız bundan ölüme..! nede çok dünyalar vardı..bir yanına dönüp bakmadığın dikenler olan dünyalar..buda benim sevdammış,deyip göremediğin dünyalar..faşistliğine vurdun hep..bu benden kopsunda dedin..! kopamadım işte..! kopsam giderdim,ağlamamazdın şimdiye çoktan ölümlerim olurdu..! ben seni faşistliğinle sevdim..devrimciliğimle sevdim...dudaklarındaki bir günlük rujdağlarda çapa tutan,utangaç kadınlarınellerindeki nasırların bir aylık bedeli olsun..doğallığın güzeldi.ruj dudaklarının güzelliğini silmiş..evet bir faşiti sevdim..sevda o kadar kolaysa bir devrimciyide sen sev...! bu gün filistinlere gittim..bebelerin gözlerinde ağladım..ayaklarım suların içinde yaştı..binyıl gibi gün sürdü..hiç bitmedi..dönüp arkana şöyle bi bakamadın,buda benim sevdammış diyemedin..bin ölüm öptü beni..bir sen öpemedim..yokluk,yoksulluk,sensizlik günleriydi..ağır günlerdi..yağmayan yağmurlarla büyüdüm ben..onun için yağmurlarda seni daha çok özlüyorum ben..
..
Her Kur'an okuyan Insan Olsaydı her Namaz Kılan Huzurlu Hissetseydi Kendini.
Insanlarımız Ölmezdi Ve Bukadar Şeytan'i Görünmezlerdi
Her Öğretmen Ezberlediğini Değilde Gerçekleri Öğretseydi.
Çocuklarımız Okuldan Kaçmak Yerine Öğretmenleriyle Yaşamak İsterlerdi..!
..
Kim miyim?
Ben,seneler önce milletin efendisi ilan edildimAma,hiçbir sofradan tok kalktığım olmadı benimYine şükür gözüm tok, Bir tas tarhana yeter ,diyen bir efendiyimBenim asıl açlığım ;okul,öğretmen,bilgiVe hiç anlamam neden cahil bırakırlar beni?Neden Ayşe bebeler solarlar elimizde?
Neden Eminekadın sızlar sabaha kadar?Neden benim insanım bu kadar kısa yaşar?Neden gülmez yüzleri bir güneş gibi sanki?Neden hiç anlatmazlar başka memleketleri Adını bilmediğim denizi,toprakları Efendiysek ağalar bu nasıl efendilik?Nereye gider böyle ;bu körlük,bu cahillik!
..
2005 YILI İLÇE MİLLİ EĞİTİM MÜDÜRLÜĞÜ “BİR ZAMANLAR BEN DE ÖĞRENCİYDİM” KONULU “ÖYKÜ” YARIŞMASI ÜÇÜNCÜSÜ
TEŞEKKÜRLER ÖĞRETMENİM
Bazıları şehirlerin kokuları olduğuna inanır; bazıları ise tadı. Bazıları şehirleri kadınlara benzetir; bazıları ise çocuklara…Bense şehirlerin bir rengi olduğuna inanırım.
..
Doğarkende yalnızdık bu hayatta ölürkende.. Boşuna insanoğlu demiyorlar bize!
Sonuçta ya yalnızız ya da pişmanız.
Peki mutlu olmayı becermeyi hiç bilmeyiz? insanız ya öğretmen ya öğrenciyiz!
Mutlu muyuz bence değiliz
..
Büyürken hep doktor, öğretmen vs olma telaşındaydık,
Oysa biz sadece mutlu olmayı istemeyi unuttuk...
Şimdi mutluluk dışında her şeyimiz var...
..
ÜÇ BÜYÜK ÖĞRETMEN..
Ben,
yurdumda
Üç büyük öğretmen,
üç büyük insan gördüm,
biri Mustafa Kemaldi,
..
Öğretmen olsaydım keşke! ..
Baharı beklemezdim çiçekleri görmek için…
Eylül’de de açardı çiçeklerim…
Beklemezdim illâki baharı…
Her sabah koklardım onları…
Uzaklığım olurdu onlardan, bir tek yazları…
Tadardım onlarla birlikte, çocuksu duyguları…
..
Eliinde çantası,
Kolunda pardesü;
Çıkıyordu:
Köye varan yokuşu...
Ansızın,bir ses duydu irkidi;
Bir kayada ötüyordu,
..
Biri doktor öteki öğretmen
Balık tutuyorlardı oltayla
Katakekaumene'de küçük bir gölette,yalnızdılar
Selam verdim gözleriyle aldılar
Kirpiklerimiz kırpıştı hep birlikte,dalgındılar
.........
........
..
Muhterem ise içmez, dosta tavsiye etmez,
Maneviyat emretmez, akıllısı önermez…
Öğretmen desteklemez, anne, baba men eder,
Örf ve adetler kınar, din adamı reddeder…
(1994)
..
Şehit Öğretmenlere…
Mâlum dörtlükle başlamıştı her şey:
“Candan açtık cehle karşı bir savaş,
Ey bu yolda yürüyen genç arkadaş,
..
Küçük bir filizdim, şimdi dal oldum,
Hep senin sayende, can öğretmenim!
Bin bir emeğinle şimdi al oldum,
Seninle renk buldum, ben öğretmenim!
*
Sen yokken bu âlem bilmece idi,
Sensiz gündüzlerim hep gece idi,
..
en iyi öğretmen hayat'tır
sizi hep dost bilip güvendiklerinizle imtihan eder
ya uğruna can verebileceğiniz kardeşleriniz olur
yada ömür boyu çekeceğiniz yürek sızısı
..
Duvarda, vitray süsleme sanatı örneklerinden bir gece lambası asılı. Kapı pencere, doğrama üzerine ince kavak dalların¬dan alınan kapaklarla kapatılmış, verniğin altında yeşil renk, derinleşip, durulanmış, insanın gözü doyuyor izledikçe.
Uzunlu, kısalı, eni boyu bir birine uymayan tahta¬lardan yapılmış bir masa. Ayakları yuvarlak kızılçam dalından, üzeri verniklenmiş, tahta çivilerle tutturulmuş birbirine. Testerenin, törpünün izlerini görüyorsunuz. Kaba saba ama özgün gereçlerle donanmış oda.
Yere boydan boya duvarda asılı halının bir eşi serili. Odanın üç duvarına aynı öz renk ve desenli halı yastıklar dayalı. Bulunduğunuz odaya girmeden önce burnunuza dar, taş duvarlar arasında oluşan ince salonda, nefis bir yemek kokusu geliyor. Odada yerdeki renkli, çiçekli kumaşlardan yapılmış minderlerin üzerine oturur oturmaz, orta yaşlı, her hareketinde kendine has güzellik ve olgunluk yansıtan, esmer, uzun boylu, bakımlı güzel, bir hanım karşılıyor. Çevresine yaydığı erinci size uzatır gibi elini uza¬tıyor ve hoş geldiniz sözüyle odanın içine düşüyorsunuz.
Az sonra evin beyi içeri giriyor. Elini beline bastırmış dört parmağı arkadan beline destek verirken başparmağı ile oma kemiğinden destek aldığını duyum¬suyorsunuz. Elini size uzatırken yüzündeki çizgilerden. ince bir sancıyı elmacık kemikleri ve gözünü çevreleyen bir yay gibi açılıp kapanan kırışıklıklarda görüyorsunuz.
Yüzünde ki renklerin yer değişimi ile doğrulurken içindeki sancının da gittiğini görü¬yorsunuz. O yavaş hareketlerden sonra yün minderlerin birinin üstüne kendini bir çuval gibi bırakıyor. Hoş beşini tamamlar tamamlamaz elini minderin üzerinde gezdirip bir şey arandığını ve bulamadığından ötürü yüzünde esen fırtınayı çizgilerde görüyorsunuz. Karısı ulaşıyor imdadına. “İşte Yusufçuk işte, aranma boşuna, çocuklar kaldırmışlar ayakaltından”. Karısı televizyonun üzerinden aldığı uzaktan kumanda aletini yetiştirdi eline, çıkıp gitti.
Televizyonu açtı. Bir kaç kanal gezip, bunun da tiryakisi olduk bey bu Türkiye' de. Yabanda hiç zaman bulamıyorduk böyle şeylere. Bulduğum her boş zamanda uyudum. Ah! Şimdi o da yok ya son beş altı aydır.
Öğretmen:
..
Siz hiç bilemiyorum diyen,
Bir öğretmen gördünüzmü..
Göremezsinizki, sadece not kaygılarınızdan.
Onun bilemiyorum diyebileceği,
hiçbir dürüst soru sordunuzmu ona?
Öğrenci olarak,insan olarak
..
İlkokulda öğretmişlerdi, resimlerde kelimelere yer vermeyi.
''Var'' kelimesi çok kullanıldığında Öğretmen atılırdı;
''Evladım gördüğün herşeyi ''var''la anlatma, başka kelimeler bul.''
Devamında tatlı bir değiştirme çabası belirirdi.Afallardık, o kelimenin yerine başka kelimeler koymaya çalışırdık.
Tabii herhangi bir durum değiştirilince nasıl sırıtırsa, bu durumda onlardan farksızdı.Sonra sınıftan bir gürültü kopardı;
''Öğretmenim ben anlatayım, ben anlatayım'' buna karşılık seçerdi öğretmen kalkan parmaklardan birini.Diğerimiz devam ederdik.
Yarım bırakılmış anlatımı tamamlama çabasıydı bunlar...
..
Ders çok, konu da çok! Ancak okuma- yazma ve yazarlık dersi çok daha önemli bir şey! Çocukları okumaya- yazmaya alıştıracaksınız, okuyacaklar, yazacaklar ve "Kalem kılıçtan keskindir" sözünü uygulayacaklar; " Beşikten mezara kadar okumanın" farkına varacaklar. Okumayı bir Türk'ü kabul edecekler!
Yozgat Merkez Ağahefendi İlköğretim Okulu yöneticilerinin misafiri olduk. öğretmen arkadaşlarımız bizi okullarına davet ettiler: " Yazarlarla öğrencileri- Okur'ları buluşturuyoruz" projesi kapsamında öğrencilerle bir sohbet yapmamızı istediler.
Bu davet üzerine Yozgat Şairler ve Yazarlar Derneği adına bu okulumuzu ziyaret ettik. Okuma yazma üzerine sohbetimizi gerçekleştirdik. Neden okumalıyız? Neleri, niçin okumalıyız? Okumanın bize katkısı ne olacaktır? Yazmanın insan hayatındaki yeri ve önemi? Şair ve yazar olmanın sırları neler olabilir? Gibi bazı sorulara cevap aradık. Anılarla şiirlerle okumaya duyulan özlemi ve okuma çilesini anlatmaya çalıştık.
Başta öğrenciler olmak üzere: Ağahefendi İlköğretim Okulu Müdürü Satılmış Gündüz, Müdür Yardımcısı Erkan Turan, Türkçe Öğretmeni Nesrin Gürel, Sınıf Öğretmeni Necati Sargın ve Din Kültürü Öğretmeni Ahmet Akgün hocalarımızda sohbetimizi dinleyerek bize destek oldular kendilerine teşekkür ediyoruz.
Yazarların öğrencilerle buluşması projesi önemli bir proje! Neden diyeceksiniz? Çünkü gençlerimize Okumanın önemi anlatılmalı, Kitabın vazgeçilmez olduğu vurgulanmalı, gelişmenin ve kalkınmanın esas temeli okumaktır eğitimdir bunun önemi belirtilmeli. Bunu en iyi yapacak olan da yazarlarıdır, şiirlerdir. Özellikle de eğitimci şair ve yazarlarımızdır. Bu konuyu çok önemsiyoruz.
Kitap okumayan toplum gelişemez. Düşünmeyen yazmaya ve fikir üretmeyen aydınlarla bir yere varılmaz. Okuma eğitimin vazgeçilmez bir parçası olduğu gibi yazma da eğitimin vazgeçilmezidir. İşte o zaman kalem kılıçtan keskin olur. İşte o zaman beşikten mezara kadar Okumanın tadına varmış oluruz. Kendi değerlerimiz var bunları eğitimde değerlendirebiliriz. Yeter ki iyi niyetli samimi adımlar atılmış olsun.
Ağahefendi İlköğretim Okulun da gördük ki: çocuklarımız bu konuya ilgi duyuyor Okumayı ve yazmayı seviyor. Öğretmenlerimiz de duyarlı; çocuklar görerek izleyerek okumanın önemini kavrasın istiyorlar. Yani isteyince olabiliyor. Gençlerimiz boş zamanlarını okuyarak yazarak değerlendirsin istiyoruz. Yazarı- Şairi şiirini tanısın onu örnek alsın yetenek ve kabiliyetini bu yönde kullanabilsin. Biz bunu önemsiyoruz, gelişmeye atılan ilk adım olarak görüyoruz.
..
Ne zor şey şu insan olmak,konuşmak ,yürümek ,anlamamazlıktan gelmek,öyle ama yapıyoruz işte diyerek beklemek,ne zor şey şu dinlemek.Bütün gücümü kendi kararlarım tüketirken başkalarına nasıl kızarım,hatırlamakta zorlandığım şeyleri özler sever oldum, anladığım kadarıyla ve ister istemez şimdiye kadar karşılaştığım bütün insanlarla ,avukatta olsam öğretmen de, yine karşılaşıcaktık sanki,fakat daha iyi biri olabilseydim belki yani dinlemek istediğiniz kişi, daha rahat uyurdum delirmekten korkmayan biri gibi...(YkslNl)
..
BAYRAK TÖRENİNİ NE BİLSİN SOYSUZ.
NEREDEN GELDİĞİNİ HİÇ SORGULAMAZ.
DÜNYADA TEK GAYESİ YOK SORUMSUZ.
BU GÜN ÖĞRETMEN YARIN KİMİ DÖVER.
MARŞIN ANLAMINI HİÇ BİLMİYORSA.
..
Milletvekili, memur, avukat, öğretmen ve öğrencilerin işçi bayramları kutlu olsun. İşçiler zaten ya çalışıyor ya çift mesai diye çalıştırılıyor. İşçi hariç herkese tatil.Fotoğraf koyamıyorum lakin KYK müdürüne tatil, müdür yardımcısına tatil, memuruna tatil, öğrencilere tatil, temizlik işçisi, emekçisi çalışıyor.
Bence işçisiz çalışabilecek her yer çalışmalı. Sigarasını, su şişesini, poşetini sağa sola atanlara çöpleri temizletilmeli. Herkes 1 günlüğüne işçi olmalı bence.
Temizlik işçilerinin görevini bir günlüğüne herkes yapmalı.Belki daha kolay anlaşılabilir işçi olmak. İşverenler 1400 TL maaşla 400 TL kira 400 TL fatura ile aile masrafları arasında kendine ayırdığı (Çoğu iş yerinde karşılanmayan) yol ve yemek masrafları ile bir gün geçinmeye çalışmalı.
Mesela alışveriş merkezleri, fırınlar, pizzacılar, dürümcüler, resteranlar, sanayiler, inşaatlar bir günlüğüne kapatılmalı. Yevmiyelerinden kesilmeden!
..
Yağlıtepe, Kapıkaya’lar, daha aşağılarda hemen köyün biraz üstündeki Koçyatağı yöreleri karla kaplıydı. Çok yakında köy içlerine de kar yağar, zor geçecek kış ayları başlayabilirdi. Her ne kadar ambarlara ekmeklik buğday, arpa, çuvallara haşlanmış bulgur, toprağa açılan kuyulara doldurularak üstü kapatılan patates ve lahana dürmeleri, içine çökelek doldurulup ağzı aşağı gelecek şekilde toprağa gömülen küpler kışın aç kalmamak üzere stoklanmış olsa da bin bir türlü zorlukların başlayacağı kara kışa katlanmak hiç de kolay değildi. Tekmezar Ormanlarından bin bir güçlükle at, eşek, kağnı arabalarıyla yayla evlerine; oradan da sekiz on saat süreli çileli bir uğraşıdan sonra köye indirilmiş, daha çok gürgen ve köknar ağaçlarının kurularından üretilen odunlar; evlerin kuytularına ya da samanlıkların bir köşesine kışın teneke sobalarda yakılmak üzere istif edilmişti.
Soğuktu hava. Rüzgâr buz gibi esiyordu kuzeyden. Bacalardan duman çıktığına bakılırsa belli ki bazı evlere soba bile kurulmuştu. Köyün erkekleri, sığır ve koyunlarını otu iyice kıtlaşmış tarlalara, otlaklara salmışlar; kendileri de fırın duvarının dibinde rüzgârdan korunacak şekilde toplanarak akla hayale gelmedik şakalaşmalarla vakit geçirmeye çalışıyorlardı. Kadınlar daha çok yemek, bulaşık, ev, ahır ve samanlık temizliği gibi gündelik işleriyle uğraşıyorlardı. Köyde okul yoktu. O nedenle köyün çocukları orada burada koşarak, bağırarak, bazen de ahlât ağaçlarına tırmanarak, birdirbir ya da arası kesme, çelik çomak oynayarak ortalığı şenlendiriyor, kasvetli köy havasını dağıtmaya çalışıyorlardı. Ayaklarında genellikle de arkaları yarık, altları delik, üzerlerinde: “ Canik” yazan kara lastikleri; birer iple bellerine tutturdukları paçaları kısa, arkaları ve diz bölümleri yamalı pantolonları, üstlerinde el dikimi gömlek ve annelerinin ördüğü kollu kolsuz yün kazaklarla; babalarının, makasla koyun kırkar gibi kestiği saç tıraşlarıyla oldukça ilginçtiler. Evlerin “ tavan” dedikleri çatı aralarına serilerek kurutulmuş ahlâtları gizlice alıp gömleklerinin içine doldurarak, acıktıkça birer ikişer çıkarıp arkadaşlarını kıskandırarak yiyorlar, saplarını birbirlerinin yüzlerine fırlatarak kaçıp kovalamaca oynuyorlardı… Köyün kızları; genellikle divitinden el dikimi uzunca entari, yırtık pırtık kazak, ayaklarında da erkeklerde olduğu gibi, eski püskü çorap ve kara lastiklerle dolaşıyorlardı. Köyde okuma yazma bilen Mehmet Çavuş’la Kemal Çavuş’tu sadece. Asker Ocağı’nda öğrenmişlerdi onlar da…
Ertesi gün yağmur yağdı köye. Her taraf çamurlandı. Sokağa, araziye çıkanlar çamura batıyor, zorlukla yürüyorlardı. Etrafın çamurlu oluşu çocukların umurunda bile değildi. Koşuşturuyor, bağırıp çağırıyorlardı köy içlerinde. Bir de soruyorlardı babalarına:
..
