Oğlum! Şiiri - Arif Tatar

Oğlum!
Yuvaya…
Hoş gelişler ola!
İlk misafir gibi gelişin…
Hüzünler öyle çoktu ki,
Unuttum hepsini unuttum!
Şimdi öyle ki masum!
Daha küçük, küçücüksün!
Bir gün büyüyeceksin yavrum!
Yürüyüp bin bir âlemi göreceksin!
Önce özenle güllerini dereceksin!
Hep sevgiyle yüze yüz süreceksin!
Daima gülecek, güleceksin!
Sevincinle üşüşen sisleri sileceksin!
Yıllar sonra büyümüş, büyüksün!
Olsun hayalinde çırpınan derya!
Son anda dönüp, hep derler ya,
Gidişler uzun, ince bir yola…
Her yağmurdan sonraki
Sevinç gibi…
Çağlayışın!

Oğlum!
Soranlara…
Olmasın düne küsüp ağlayışın!
Olsun yüzünde gülce gülüşün!
Ya, bir de o ilk sözü söyleyişin!
Unutma, ömrün düğün gününü…
Olacaktır özleyişin!
Büyüdükçe canca sevilişin!
Unutma sen, bu günden dünü!
Önceden bellidir doğum günü…
Bir gün arkadan ha bre el edişin!
Kim bilir nerde verilecek ilk mola?
Dudaklar kıpırdar, hayrola!
Nedense gidişler uzun ve gece…
Var ya o, var ya!
Çoğu zaman sessizce!
Geçmişe üzülüşün!
İç acılarını duyuramazsın!
Günbatımı gibi…
Kısa ve ince!
Gönlünce!

Oğlum!
Biliyorum yıllar sonra…
Okuyacaksın bu şiirimi!
Genççe!
Yenilmeden bir hiçe
Yaşama sarılacaksın!
Özünde durulacaksın!
Sözünde duracaksın!
Yiğitçe!
Mertçe!
Bu günleri duyacaksın!
Önce gönül sesine uyacaksın!
Değil mi?
Belki son defa soğuk ellerimi…
Sarılıp sımsıkı tutacaksın!
Fısıltıları yakından duyacaksın!
Lokmayı küçük yutacaksın!
Cana can katacaksın…
Değil mi?
Yavrum, oğlum!
Oğlum!

11. 03. 2014 08.37 – Adana