Esaretimin intihar hali

İlk gördüğüm de anladım, çok ağladığı belliydi
Başı kalabalık, elleri bıkkın, sevmeye usanmıştı yüreği
Mavi boncuk taktığı acılarıyla süslemiş beşiğimi
Şapkadan çıkmadım, yoktu bir dilek ağacına bağlı mendilim
Aylardan Kasim, leylekler de beni getirecek kadar şaşırmamış mevsimi
Velhasıl benimkisi, kendi düşen ağlamaz hikayesi

İlk zamansız düşüşüm anne karnı
Ve hala vakitsiz düşüyorum o günden beri
Ben de az değilim hani,
Ansızın gelişim yetmez mi gibi
Bi de oğlan sırasını bozmuşum
SIRADIŞIlığım ta en başından belli
Yeşil gözleriyle, evin gözden çıkarılmış bebeği...

Allah var, hiç fesat karışmadı İFTİRA İHALESİNE
Hep ben de kalacağı zaten belliydi
Suskun yalancı şahitler eşliğinde, formaliteden yapılırdı
Ruhumun bile duymadığı suçların gözyaşı çekilişi
Ben bir arada, daha hiç görmedim ŞANS ve YAVERİ!
İzi kaldı çamurun, çıkmadı diye lekesi
Çığlıklarla parçaladım, en sevdiğim elbisemi !...

Meğer aslolan kim olduğunmuş, ne yaptığının yok bir önemi
Dünyayı verdim de, bir elma kadar olmadı değeri
Hııh! Niye mi?
Çünkü, BEDENİ ÖZ OLSA DA, “RUHU ÜVEYDİ”!...
Ne bir muradı vardı benden yana, ne de duyan oldu hevesini
GALİBA BEN DOĞMADAN ÖLMÜŞTÜ ANNEM!
Hiç unutmadım, sırf örmek zor diye saçlarımın kesildiği Ekim‘i...

İkinci zamansız düşüşüm karlı okul yolu
Ve sıradışı yüreğime SIRAYA GİRİŞ ZİLİ
Valla hiç kimse tembel diyemez bana
Beş yaşında aldım elime, tek dikili ağacım kalemi
Yazmak en büyük suç, maazallah söylemek çok tehlikeli
Zira, koyun koyuna uyurken ezberledim ben, acıların mimiklerini
Ama hiç tanışmadım anne sevgisiyle
Acaba o da benim gibi halasına mı benzerdi?

Ömrüm böyle geçti
Ecel dilini düğümleyene dek bitmedi benden ŞİKAYETİ
BİR İNSANIN SIRF DOĞURDUM DİYE, HASMI OLUR MU ANNESİ?
Dünya mı yıktığı yetmezmiş gibi yaktı ahıretimi
O kadar ki, vicdanını sızlatmaya bir tek Azrail’in gücü yetti
Acaba pişmanlıktan mı istedi dersin, ölür ayak helalliği
Can verirken bile olsa, ilk defa bana acımış olabilir miydi?
Yok yoook, hiç sanmam
Allah bilir, yine o kendi annesine benzeyendi
Ölüm sarhoşluğunda bana bakarak gülümsediği...

Öfkesini bahanesine göre uzattım
Yine de açıkta kaldı nefreti!
Yeminle umrumda değil artık toz zerresi
Mahşerde bile sormam, niye doğuşdan sevmediği
Hani benden nasıl gidiyorsun diye sordun ya
Cesaretten değil, ESARETİMİN İNTİHAR HALİ
ANNEMDEN KOPARKEN ÖĞRENDİM BEN
KAN REVAN İÇİNDE SEVDİĞİMDEN GİTMEYİ!...

ŞİRA (M.G.A)