Ödün... Şiiri - Hatice Elveren Peköz

BEN EMANET 1999 Hani bir düş vardı Sen dönüyordun göçmen kuşlarla Yuvasını önceden bilip, Çalmadan açıyordun kapıyı. Hani bir tahtı vardı evimizin Hiç bir sarayda olmayan Yeşil panjurları güneşe bakan… Ormanların en kuytusunda gizli İçinde yalnız sen ve ben... Hani bir gerçek vardı, Gidiyordun göçmen kuşlarla Zamanından sonra gelen Bir sevgiye koşuyordun. Bir kız vardı kolunda hani, Ak elli, ak tüllü… Hani saracaktın ince belini Çoğalacaktın çiçekler gibi... Hani bir gün olur da, Yeniden anarsan beni, Sakın fazla düşünme, Sürgünde olsa da hala bitmedi. Yüreğimin saklısında gizli… Hala ilk günkü gibi durur, Güneşin her bir ışınından rengi… Hava gibi, su gibi... Hani bir gün özleyip hatırlarsan beni, Ve ıslanırsa kirpiklerin, Yanında ak telli, ak tüllü kız olursa, Hissettirmeden sil gözyaşlarını. Şunu iyi bil ki gün ışığım, Sevgin bende durur daha ilk günkü gibi. Çok uzakta olsan da hala bitmedi. Yüreğime gömdüm sevgini, Zaman ötesine saklı emanetin... Hatice Elveren Peköz