O Yolcu Şiiri - Yusuf Bilge

Can Arkadaşım KEMAL ÇAPRAZ Beyefendi’nin ölümsüz anısına:

O yolcu, kıvılcım serzenişleri,
Mahzun bakışların ferinden aldı;
En son ilhâmını, yağmur sesinin
Bestesini yapan birinden aldı...

Çağladı sözleri, aktı, duruldu;
Nice meclislerde sordu, soruldu;
Hedefe çekildi, vurdu, vuruldu,
Tâlimini gaybın erinden aldı...

Göklere çıkardı helal olanı,
Yerdi gördük sıra her tür talanı,
Gerçekle test etti yalan dolanı,
Gücünü alnının terinden aldı...

Karanlık sabaha kalmaz, bilirdi;
Yiğit, mazlum âhı almaz, bilirdi;
Emeksiz bir kese dolmaz, bilirdi,
Töre merâmını, pîr’inden aldı...

Bozguncu baş olsa, rağbet etmedi;
Gaflet uykusunda dâvâ gütmedi;
İhânetin ocağında tütmedi,
Her bir haberini, yerinden aldı...

İpliğini haksız yere üzmeden,
Olmayacak işe bohça çözmeden,
Çer-çöp misal üstte kalıp yüzmeden,
Taşca dibe daldı, derinden aldı...

Bir kurşun kalemdi çapraz ateşte;
Birliği savundu dil, iş ve düş’te;
Ufkun ötesinde, uzak görüşte,
Kalbi korlandıkça, serinden aldı...

Ağudan bal sağdı, acıdan şeker,
İçimizden biri, Alperen nefer,
Söz orucu tutmak için bu sefer,
Aşk’ın ferağını Şirin’den aldı...