Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
bu aşkı rüzgar tanımlar artık.. şehrin bütün duvarlarını yalayıp geçen ve tüm öyküsünü alıp bir başka yolculuğa ortak eden özlemin kuyusundan çıkıp gelen rüzgar.. ne zaman fırtınaya çevirse, aynı hasretle büyüyen bir ormanın yanışını görürsün içinde.. gökyüzünü ve şehri saran o ağır dumandan saçlarına kokusu bulaşır şiirin.. artık kurtarılmamış tüm bölgelerde anons edilen bir isimdir sana kalan.. ve duyan herkesin içinde ayrı bir yanık izi ve külün öyküsünü taşıyan.................. müthiş bir şiirdi usta.. sonsuz kutluyorum.. saygılarımla..
Cevat Bey,
yapılan yolculuk.....çekilen hasretlik.....yarınlara olan özlem....yaşama dair beslenen umut.....hepsi ama hepsi sevdiğiyle birlikte paylaşmak içindir.....dizelerin can alıcıları finalde saklı.....bu anlamlı çalışmanız için sizi yürekten selamlıyorum.....değerli bir çalışmaydı......nicelerine....
Selam saygı şiire ve şairinedir......
yürekte bir özlem sancısı
Yüreğine sağlık cevat bey; harika, akıcı, doyurucu, gönüle haz veren bir şiir okudum kalemin daim ilhamın bol olsun selamlar..
fırtınalar filan sanma ki bahane..,
bir sancı sardığı zaman yüreğimi, de ki mesela gece yarısı
sensizlikte seni nasıl yaşarım, sana bunu anlattım sadece…
o şehir neresi dersen, ne öyle bir şehir var ne de öyle kaçış
gözlerini ararım gözlerimde, gözlerim penceredeki çiçeğimde…
yani hep öyle olur işte…
BAZEN SENSİZLİKDEDE YAŞANA BİLİYOR VE MECBUR KALINIYOR DİLERİM HİÇ SENSİZLİKLER OLMASIN HAYATIMIZDA SEVGİDE FIRTINALARDA KOPSA NE OLURSA OLSUN HEP BERABER OLUNSUN TAM PUANLA SEVGİLER ÜSTADIM ÇOK DUYGULANDIM YAŞIYAN BİLİR BUNLARI
Sizin şiirlerinizi okurken dinleniyor insan...İyi ki yazıyorsunuz...
Yüreğinize sağlık.
Menfilikleri temsil eden duvarlar
oluşur adeta, ama hürriyet için
o kalp kapılarını kırıp çıksanız bile
Bu sefer başkalarının kederleriyle
mükedder olacaksınız.. O zaman
ancak rüyalarda bulunan şehirlere
kaçmak zorunda kalacak ve kimsesizlik
size biletinizi verecektir.
Üstadım bir çok manaları içinde barındıran
harika bir şiir idi sanki bu öncekileri
geçmiş gibi geldi bana.. Geriye gidip
baksam belki onlar için de aynı şeyi
söyler miyim dersiniz.. Ama inanın
çok güzel tebriklerimi sunar saygı ve
sevgilerimle selam ederim.
Belki de soyut bir gidişin tasviriydi dökülenler...
Sonu iyiyle biten her şey iyidir aslında; insan yine de tersini düşünmekten alıkoyamaz kendini.
Kutlarım kalem arkadaşımı
Şiir ola
/biter bu kabus senaryosu canımın içi
kan-ter içinde uyanıp, sessizce iptal edince gidiş-dönüş biletimi/
fırtınalar filan sanma ki bahane..,
bir sancı sardığı zaman yüreğimi, de ki mesela gece yarısı
sensizlikte seni nasıl yaşarım, sana bunu anlattım sadece…
o şehir neresi dersen, ne öyle bir şehir var ne de öyle kaçış
gözlerini ararım gözlerimde, gözlerim penceredeki çiçeğimde…
yani hep öyle olur işte…
Beklemenin bileti, hayallere kesiliyor...Umudun olmazsa olamazı...Bu şehri, kaleminiz bizlere de hayal kurdurdu. Güzel şiirdi, yine. Kutlarım, saygılarımla...
Bir umut cepteki o gidiş dönüş biletler, hep yanmalar gece sessizliğinde deniz kokan, deniz bakan gözlerin yokluğundan kaynaklanır, hep martı kanadı uçmalar ondandı; Bilmem belki de simide sevdam bundandır...
Güzel şiiri ve sizi kutluyorum Sayın Çeştepe.
Bu şiir ile ilgili 78 tane yorum bulunmakta