O şehr-i Istanbul ki...

Şehir,
Acemi bir ressammış misal,
Savurmuş tüm turanj renklerini,
Gri bulutların pamuk tuvaline.
Ve uzaktadır plazalar,
Onlar ki,
Yüce gökdelenlerdir insanın,
İnsanlar sattığı,
Düzeni korurlar gece boyu,
Sadık şövalyeleriymiş gibi insan kralların

Şehir, çıplakların ürpertileri ile titremekte
Açların 'mis kokulu' kabuslarıyla,
soğuk soğuk terlemekte.
Isınmakta şehir,
Uçarı düşler tuzla buz olunca karanlık sokaklarında.
Kucakladığı her bir mazlumun ağzından an ve an kan gelmekte.

O şehir ki
Kendi parlak karanlığında gürültüyle büyümekte,
Işıl ışıl tırpanı, süzüldükçe semtlerinin üzerinden,
Kızıl semalarına ağıtlar yükselmekte...

2003