Ne kaldıysa “ben”den arta,
hepsi döküldü bir bir.
Ne gurur, ne niyet,
ne de sahipleniş…
Hepsi, suskunluğun eşiğinde eridi.
Bir gölgeydim varlık ışığında,
Sanrılarla örülmüş
bir benlik masalı…
Her satırında ayrı bir “ben”,
her noktasında ayrı bir perde.
Sustum.
Sözcüklerim bile bana ağır geldi.
Ayna kırıldı,
ve ben,
parçalarımda O’nu gördüm.
Bir hiçliğe aktım sonra,
ne isim kaldı,
ne biçim…
Sadece bir “ol” sesi çınladı içimde,
ve ben,
hiçleşerek var oldum yeniden.
Bu var oluş ne kendimleydi
ne de dünya ile…
Sadece O’yla,
O’nda,
O için…
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 30.7.2025 11:56:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!