O'nda Erirken Şiiri - Seyrani Göl

Ey Kalbim…
Ben kimi seviyorum?
Bir yüz mü bu böyle içime işleyen?
Bir söz mü beni saran,
yoksa bir öz mü?

Ne zaman adını ansam,
bir sessizlik büyüyor içimde.
Dışım susuyor,
ama içim
binlerce secdeyle yankılanıyor.

Sana geldim zannettim
oysa Sen bendeymişsin hep.
Ben dışarıda ararken,
Sen içimde sessizce bekliyormuşsun.
Kalbimin en derin kıvrımında,
bir ateş gibi.

Seni sevdikçe eksildim.
Eksildikçe hafifledim.
Ve anladım:
Gerçek aşk,
varlığımı bıraktığım yerde başlıyormuş.

Artık ne dilim var seni anlatmaya,
ne kalemim seni çizmeye yeter.
Çünkü sen kelime değilsin.
Sen suskunlukta yankılanan
sonsuz bir Hâl’sin.

Sana duyduğum bu aşk,
bir nehir gibi
beni alıp götürüyor kendime.
Ve her gidiş
bir dönüş oluyor sana.
Her yara
bir kapı oluyor içime.

Ey Varlıkların Varlığı…
Beni bana unuttur ki,
Sende hatırlayayım kendimi.
Aşk, ancak o zaman
aşktan kurtulur.
S.GÖL